του Ηλία Φραγκούλη

Ένα από τα πρότυπα φιλμ του είδους της ρομαντικής κωμωδίας, το «Pillow Talk» γνώρισε αναπάντεχη επιτυχία στην εποχή του, βραβεύτηκε με το Όσκαρ πρωτότυπου σεναρίου και καθιέρωσε στη μεγάλη οθόνη το ζευγάρι των Ροκ Χάντσον και Ντόρις Ντέι, το οποίο ταίριαξε ξανά (προς μεγάλη ευχαρίστηση του κοινού) στα «Lover Come Back» (1961) και «Send Me No Flowers» (1964). Αν και τούτη η ταινία είναι η καλύτερή τους, δεν έτυχε θερμής υποστήριξης από την κριτική, διότι από πίσω δε βρισκόταν ο σοβαρός και εκλεπτυσμένος δημιουργός αλλά ένα studio και ένας παραγωγός που ήλπιζαν σε ουρές στα ταμεία. Τα κατάφεραν. Όπως και το φιλμ, που διατήρησε την αγέραστη φήμη του και δεν ξεχάστηκε, κυρίως γιατί… διασκεδάζει απίστευτα το θεατή. Ναι, επιτυγχάνει αυτό το τόσο κατακριτέο «έγκλημα», μέχρι και σήμερα…

Για πολλές δεκαετίες, και ειδικά εξαιτίας της παρουσίας τής αποστειρωμένης σεξουαλικά Ντόρις Ντέι, η ταινία αποτελούσε και τον ορισμό του clean cut θεάματος στο είδος, κατηγόρια μάλλον άδικη, αν παρατηρήσει κανείς τις τολμηρές πινελιές του σεναρίου, πέραν των «σκαμπρόζικων» παρεξηγήσεων με το Χάντσον και το γυναικολόγο, που εντελώς φευγαλέα προετοιμάζουν το έδαφος για τα ακόμη πιο ύπουλα υπονοούμενα ομοφυλοφιλίας γύρω από τη σχέση του με τον κολλητό του (Τόνι Ράνταλ) στο «Lover Come Back». Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια εποχή στην οποία το σεξ δεν είχε θέση στη μεγάλη οθόνη και η απεικόνιση μιας κρεβατοκάμαρας, ακόμη και για ένα παντρεμένο ανδρόγυνο, σε έκανε να σαστίζεις: μονά κρεβάτια με κομοδίνο στη μέση!

Μπροστά σε όλη αυτή τη συντηρητικότητα, η άσωτη ζωή του ήρωα που υποδύεται ο Χάντσον ήταν ένας προάγγελος της σεξουαλικής επανάστασης των 60’s, η οποία έφερνε μαζί της και ένα νέο, πιο δυναμικό ρόλο για τη γυναίκα. Όπως και η Ντέι, που κάθε άλλο παρά… δούλα και κυρά του σπιτιού της παρουσιάζεται. Εργαζόμενη, ανεξάρτητη οικονομικά, απούσα από το ερωτικό παιχνίδι κυρίως λόγω της ανησυχίας μιας ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης (ο μεγάλος τρόμος των θηλυκών της εποχής), η κεντρική ηρωίδα του φιλμ είναι μια σύγχρονη γυναίκα που ζει στη Νέα Υόρκη και δίνει το παράδειγμα προς κάθε νοικοκυρά, ότι το όνειρο υπάρχει εκεί έξω, πέρα από το φούρνο και την προσμονή να σερβίρει το σύζυγο που θα γυρίσει από τη δουλειά. Ανάλαφρη κωμωδία, είπατε;

Όλα αυτά, βέβαια, αφορούν το υποσυνείδητο των θεατών του ’59, που ακόμη κι αν είχαν τις σχετικές τους αστοχίες γύρω από τα πραγματικά μηνύματα του έργου, δεν έπαυαν να απολαμβάνουν τους βασικούς πρωταγωνιστές σε αβίαστες ερμηνείες σωστού κωμικού timing (κάθε δευτερόλεπτο της Θέλμα Ρίτερ στο πανί αξίζει τον απόλυτο σεβασμό), χολιγουντιανής φινέτσας και… όσου αέρα glamour είχε απομείνει πια στα studios. Μακάρι να συνέχιζαν να αντιγράφουν τέτοιες κωμωδίες…