ΟΙ ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟΙ (2012)
(DE L' AUTRE COTE DU PERIPH)
- ΕΙΔΟΣ: Αστυνομική Κωμωδία
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νταβίντ Σαρόν
- ΚΑΣΤ: Ομάρ Σι, Λοράν Λαφίτ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 96’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: VILLAGE FILMS
Πτώμα (συμβίας αρχικαπιτάλα, ο οποίος είναι στο μάτι κυκλώνα ταραχών) έξω από μπαρμπουτιέρα σε προάστιο μεταναστών του Παρισιού ενώνει απρόθυμα ντόπιο έγχρωμο μπασκίνα και comme il faut λευκό του Εγκληματολογικού απ’ τα κεντρικά. Μαγκρεμπίνοι – καρφιά, «μαύρα» λεφτά, τρεχαλητά, απρογραμμάτιστα γυμνά θα τους φέρουν κοντά εξιχνιαστικά;
Επτά σεναριογράφοι, τι διάολο, πατάνε κάτω όπως πρέπει αρκετά συχνά κάποια αστεία. Αυτό είναι εν προκειμένω και το νούμερο ένα (κατα)ζητούμενο – με τη διαφορά ότι η στημένη πλεκτάνη κάνει κάπως μπαμ σ’ αυτή την «τα ετερώνυμα έλκονται» παλέματος buddy κωμωδία ευτραπέλων διαλεύκανσης εγκλήματος πριν από το ξεσκέπασμα λαμογιάς α λα γαλλικά. Που το σεπτέτο έχει επιχειρήσει να συγκαλύψει, κάποτε εντέχνως, κάτω από τα σεσημασμένα μπουζουριασμένα μοτίβα σε χαρακτήρες (τα εμιγκρέ βιώματα, η ουλή του bullying, η μονογονεϊκότητα, το τουπέ του μπουρζουά) και ντράβαλα (οι χωρο-ταξικές ανισότητες στην Πόλη του Φωτός, η διασπάθιση κρατικού χρήματος, η πολιτικοεπιχειρηματική διαπλοκή, το policier λάδωμα).
Αντέχεις, εκτός αυτού, ως χειροπέδες το ακατέργαστο μπρίο τού υποκριτικά ακόμη rookie Ομάρ Σι που αργεί λίγο να στρώσει το περίστροφο, κάποια ότι να ’ναι σκερτσάκια κι αγριάδες (μεταξύ οργάνων, μεταξύ οργάνων κι υπόπτων, μεταξύ οργάνων και μεταναστευτικού όχλου) που σπάνε συνήθως στην ανάκριση, και τις πλάκες που παθαίνουν αφλογιστία και δε σκάνε ως ομοβροντία; Ε, τότε «Ο Μπάτσος του Μπέβερλι Χιλς», το «Φονικό Όπλο», οι «48 Ώρες» αλλά και τα τρικολόρ «Ο Επαγγελματίας» και «Βρώμικος Κόσμος» στήνονται στον τοίχο υποφερτά. Εκτός αυτού, τα – και διασταυρούμενα – πυρά απ’ το γεμιστήρα ηθών, ρατσών και νοοτροπιών συλλαμβάνουν γκαγκ υφών (όπως της au naturel προσποιητής αβρότητας στο sex club ή των φυσικών βυζιών του κουφαριού).
Τραβάνε τσαχπίνικα και κάποια μούτρα (από έναν gangster σωσία του Βαν Γκογκ ως το κακό δίδυμο της business ρεμούλας), ενώ οι διάνα χρονώσεις του Λαφίτ (που τακιμιάζει ξανά με το Σενεγαλέζικης β’ γενιάς ξεπεταρούδι του «Άθικτοι» μετά το παρεμφερές, στο πολύ πιο έξαλλο, «Mais Qui a Re-Τué Pamela Rose?») και οι αδέκαστες μουσικούλες (τόσο τα cues του μαφία Λουντοβίκ Μπουρς του «The Artist» όσο και ο οπλισμός tubes) γίνονται ευπρόσδεκτα το κελί σου. Απλώς αυτοί οι partners δεν είναι (με την καλή και την κακή, δυστυχώς, έννοια) «Αλεξίσφαιροι Ντετέκτιβ». Αν είσαι κάπως χάχας, pas mal. Όχι, όμως, να σε πηγαίνουν δια της βίας…
