του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Έπειτα από μια εξαιρετικά πλούσια φιλμογραφία, που περιλαμβάνει διαφορετικά είδη ταινιών, ο Πατρίς Λεκόντ αποφασίζει να ασχοληθεί και με το animation. Το χρησιμοποιεί, ωστόσο, κυρίως ως τεχνική, χωρίς να υιοθετεί απολύτως ό,τι το ακολουθεί, δηλαδή ευχάριστες ιστορίες για τις μικρότερες ηλικίες. Με λίγα λόγια, η «Μπουτίκ για Αυτόχειρες» δεν είναι μια ταινία που θα πας να δεις μαζί με τα παιδιά σου. Πηγαίνοντας πέρα από την τάση σκοτεινών θεμάτων που κυριαρχούν πρόσφατα στο είδος, είναι ένα animation για ενήλικες, αφού στο μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας κυριαρχούν η κατάθλιψη, ο θάνατος και η αυτοκτονία.

Όσο κι αν ο Αλάν προσπαθεί να φέρει τη χαρά στον κόσμο γύρω του, δύσκολα μπορεί να αλλάξει την καταλληλότητα της ταινίας για μικρότερες ηλικίες. Ειδικά όταν υπάρχουν αμέτρητες στιγμές στις οποίες θα έκλεινες τα μάτια σε οποιοδήποτε παιδί έβλεπε από σύμπτωση την ταινία. Πέρα από τις σκηνές αυτοκτονιών, ο πατέρας της οικογένειας, απογοητευμένος από τον χαρούμενο γιο του, ενθαρρύνει τον μικρό να αρχίσει το κάπνισμα, ελπίζοντας να πάθει καρκίνο και να πεθάνει νέος, ενώ αργότερα θα τον καταδιώξει με ένα σπαθί samurai! Και το παιδάκι, όμως, δεν είναι άγιο. Καλεί τους φίλους του να δουν την αδελφή του να χορεύει γυμνή και τη ζωγραφίζει για να κρατήσει την ανάμνηση.

Η «Μπουτίκ για Αυτόχειρες», μεταφορά του βιβλίου του Ζαν Τελέ, αρχίζει πολύ ελπιδοφόρα. Ανθρώπινες σκιές πέφτουν από τα παράθυρα στο κενό, σε μια γκρίζα πόλη που είναι τόσο καταθλιπτική, ώστε ακόμη και τα περιστέρια να απαρνιούνται τη ζωή τους. Το σχεδιαστικό στιλ που επέλεξε ο Λεκόντ, ταιριάζει με τα επίπεδα αισθήματα των χαρακτήρων. Μοιάζει με τα pop-up παιδικά βιβλία, όπου οι δισδιάστατοι χαρακτήρες πετάγονται μέσα σε σκηνικά με ξεθωριασμένα χρώματα που δίνουν την εντύπωση ότι τρέχουν από τα περιθώρια.

Η αφήγηση, όμως, δεν εξελίσσεται ομαλά. Αρκεί μόνο η μεταδοτική χαρά του Αλάν για να αλλάξουν ξαφνικά συμπεριφορά οι πάντες; Η τελευταία πράξη αφήνει κενά και απογοητεύει. Και χρειάζεται μεγάλη υπομονή για να ανεχτείς τα ανυπόφορα τραγούδια που έγραψε ο Ετιέν Περουσόν. Αν κάποιος στην ομάδα παραγωγής είχε αυτιά που λειτουργούν, θα έπρεπε να τα έχει κόψει πάση θυσία πριν τυπωθούν οι κόπιες!