Γιατί γυρίζουμε ταινίες που δεν έχουμε την πείρα να παράγουμε; Όχι, δεν εννοώ κάτι κακέκτυπα ξένων, φεστιβαλικών προδιαγραφών, τα οποία, συχνότερα, κόβουν λιγότερα εισιτήρια και από τον αριθμό των «φίλων» που έχει ο εκάστοτε «δημιουργός». Εννοώ εκείνα τα μεγάλα projects, με το κόστος που υποτίθεται πως πρέπει να μεταφράζουμε σε κατόρθωμα ή υπερπαραγωγή… «για τα ελληνικά δεδομένα». Σε πείραξε λίγο αυτό με τα «ελληνικά δεδομένα» τώρα, ε; Για να το ξεπεράσεις, βάλε τη φαντασία σου να… οργιάσει στον υπερθετικό βαθμό και σκέψου το βλέμμα ενός θεατή του εξωτερικού, μαθημένου σε ένα επίπεδο παραγωγής, στη γνώση ενός κινηματογραφικού είδους, όπως το ιστορικό δράμα περιόδου, ας πούμε, κι ύστερα βάλε τον να παρακολουθήσει αντίστοιχο φιλμ… «για τα ελληνικά δεδομένα». Αυτό που κάνει εμάς να σαστίζουμε (από λύπηση), κάποιους άλλους μπορεί να τους κάνει να γελάνε μαζί μας. Ηχηρά.
Γιατί να παράγονται τέτοιες ταινίες στην Ελλάδα; Για να καταπραΰνεται ο εγωισμός ενός σκηνοθέτη; Για να δοκιμάζεται η αντοχή του «κινηματογραφικού» κοινού που πατάει σινεμά μια φορά στην τριετία – πενταετία (κάτι σαν την «κυρία μου» του Λαζόπουλου…); Για να αισθανόμαστε το βάρος της κληρονομιάς μας και να εκτελούμε το καλό μας γούστο ως ανταπόδοση; Για ποιο ελληνικό σινεμά μπορούμε να μιλάμε, σε μια χώρα δίχως είδη, επαγγελματίες, σενάρια, ταλέντο, άντε και… χρήμα; Σε ποια άλλη χώρα ένας σκηνοθέτης του 1.000.000 εισιτηρίων μπορεί να περιφέρεται ως άλλος Τζέιμς Κάμερον, περιμένοντας να του έρθει η «επιφοίτηση»… από το 2003; Και γιατί το ιδεατό της ελληνικής κινηματογραφίας να είναι ένας Θόδωρος Αγγελόπουλος; Στο κάτω κάτω, πόσοι έβλεπαν, πια, Αγγελόπουλο σε τούτη τη χώρα; Τους εξολόθρευσε ο ίδιος, με μαθηματική ακρίβεια!
Επιτέλους! Γυρίστε πίσω στις κινηματογραφικές σχολές ή συνεχίστε να σκηνοθετείτε μονάχα home movies, για το σόι και τους φίλους σας. Το κοινό που σας αρμόζει, αργά ή γρήγορα, θα χωρέσει στο σαλονάκι σας. Ένα φοντάν για την πίκρα;
