Μιλάω γι’ αυτό το δυνατό, το «έξω καρδιά» γέλιο. Το γέλιο που δε χάρηκες την περασμένη εβδομάδα στις αίθουσες με το «Ιστορίες για Αγρίους». Σχεδόν 6.000 εισιτήρια στο πρώτο τετραήμερο. Για ένα φιλμ που κάποτε μπορεί να έπιανε και τα εκατό χιλιάρικα. Κι αν μιλούσε και ελληνικά, θα χτυπούσε διακοσάρα! Ειλικρινά. Ντρέπομαι λίγο για λογαριασμό σου όταν δεν κόβουν εισιτήρια τέτοιες ταινίες, που έχουν σκοπό τη διασκέδαση, που στέκουν και καλλιτεχνικά, που λένε κάτι στην ψυχοσύνθεσή σου και, πάνω απ’ όλα, σε κάνουν να γελάς.
Είδα και το «Κορίτσι που Εξαφανίστηκε» του Φίντσερ. Ταινία σκηνοθέτη… και καλά. Κωμωδία είναι το έργο! Ντυμένο με νουάρ στοιχεία, φόρμα θριλερικού μυστηρίου και δηθενιά κοινωνικής κριτικής για το μανιπιουλάρισμα του λαουτζίκου και της κοινής γνώμης από τα media. Αν ήταν μια ταινία, θα τον παραδεχόμουν. Αλλά ο Φίντσερ δεν έχει τ’ αρχίδια να… καταδεχτεί πως κάνει κωμωδία. Απαξιώνει το είδος. Γι’ αυτό και κρεμάει εντελώς την πρωταγωνίστριά του, τη Ρόζαμουντ Πάικ. Δες το προσεκτικά, αλλά ως κωμωδία. Πικρόχολη σάτιρα των σχέσεων και του γάμου. Εγώ γέλασα. Όχι ηχηρά. Αλλά θα θυμάμαι πως με έκανε να γελάω αυτή η ταινία.
Ευτυχώς, γέλασα και στα «Αίματα», το καινούργιο θεατρικό που έγραψε ο Ευθύμης Φιλίππου και ξεκίνησε παραστάσεις στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο Φιλίππου, ευτυχώς, δεν ξέρει να γράφει για το θέατρο. Το κείμενό του αποσυνθέτει το σκηνικό χώρο, τις δοκιμασμένες φόρμες, τη δομή, τα επίπεδα ανάγνωσης. Φωνάζει! Κινείται. Χορεύει. Βγάζει μια κοριτσίστικη punk μπάντα που μαλλιοτραβιέται και… «παίρνει τα βουνά», χωρίς το δήθεν νόημα. Έχει χιούμορ. Δε χρειάζεται να έχει νόημα. Γέλασα. Θα ήθελα να αιμορραγώ από τα γέλια. Όλοι μας θα έπρεπε, με όποιο τρόπο μας ταιριάζει. Λέω να κάνω μια επίκληση γι’ αυτό.
