Θα έπρεπε να μας προβληματίζουν χειρότερα πράγματα, που βιώνουμε καθημερινά, από μια τυχάρπαστη παράσταση την οποία όσοι βρίσκονταν έξω από το θέατρο και κραύγαζαν υπέρ ή εναντίον της, προφανέστατα, δεν είχαν παρακολουθήσει, ή μια λογοκριμένη σκηνή δευτερολέπτων από μια τηλεοπτική σειρά, κρούσμα που, επίσης προφανώς, ανακάλυψαν πρώτα εκείνοι που είχαν «κατεβάσει» (παρανομώντας) το επεισόδιο από το 2010 (!), κιόλας. Αυτό που λέμε «να ζεις το σήμερα»…
Ειλικρινά, κουράστηκα ν’ ακούω για το κάθε πολιτισμικό «σοκ» ενάντια στην Τέχνη και την ελευθερία μας αυτές τις μέρες. Η παράσταση «Corpus Christi» εξακολουθεί να παίζεται και όποιος θέλει, μπορεί να την παρακολουθήσει, παρά τα όποια εμπόδια στην είσοδο. Και ολόκληρο το επεισόδιο του «Downton Abbey» μπορείς να το δεις με χίλιους δύο τρόπους και να τη χέσεις και την ΕΡΤ και τους φωστήρες της. Ένα στερεοτυπικό και μόνιμο σε τούτη τη χώρα déjà vu είναι όλα αυτά και απορώ με τους «ευαίσθητους» συμπολίτες μου, που, αν μη τι άλλο, πάσχουν από αμνησία (ιστορικά αποδεδειγμένο). Από τον «Τελευταίο Πειρασμό» του Σκορσέζε (που πραγματικά απαγορεύτηκε) μέχρι τα πρόστιμα για το περίφημο φιλί του Παπακαλιάτη, και πλείστα όσα παρόμοια παραδείγματα, η χώρα μαστίζεται από τον ίδιο καθυστερημένο συντηρητισμό που, συμπτωματικά, περιστρέφεται πάντοτε γύρω από τη θρησκευτική προσβολή ή τη δημόσια προβολή του ομοφυλοφιλικού ενστίκτου. Υποθέτω πως ακόμη και μετά από μια πυρηνική καταστροφή, θα εξακολουθούν να υπάρχουν θεούσες με σταυρούς και θιγόμενοι gay στην Ελλάδα. Η ίδια η χώρα, πάλι, ουχί.
Στο πλαίσιο των κοσμογονικών εξελίξεων που αφορούν τον πολιτισμό και τη διάδοσή του στο Τουρκμενιστ… ουπς, στην πατρίδα μας, ήθελα να πω, ο Θεός αγάπησε το «Χαβιάρι» τού κυρίου Σμαραγδή εισπρακτικώς, χαρίζοντάς του ένα καλό εμπορικό άνοιγμα (αναλογικά, ουχί για πανηγύρια). Και κανείς δε διαδήλωσε ή διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτό.
