Την Πέμπτη το πρωί, λοιπόν, άνοιξα τη σελίδα του FREE CINEMA με τις κινηματογραφικές αίθουσες και έψαξα να δω πού παίζει το «Ξενοδοχείο Grand Budapest» στο κέντρο της Αθήνας, έτσι ώστε να εξυπηρετεί και την παρέα μου. Έμπασσυ, 17:50, Κυριακή. Θαύμα! Ό,τι έπρεπε για να συνοδευτεί και από ένα βραδινό δείπνο μετά. Εννοείται πως η μονή αίθουσα είναι προτεραιότητα, διότι οι περισσότεροι από εμάς και μέσα σε τέτοιες μεγαλώσαμε, αλλά και αυτές έχουμε πλησίον της οικίας μας. Και πρέπει να τις έχουμε.
17:30, απόγευμα Κυριακής, και το πεζοδρόμιο της Πατριάρχου Ιωακείμ ήταν… μπλοκαρισμένο από την ουρά στο ταμείο! Διπλή η χαρά. Και γιατί έβλεπα μπροστά μου αυτή την όμορφη εικόνα του κόσμου που είχε βγει για να πάει σινεμά, όσο και γιατί ο Γουές Άντερσον είναι αγάπη τεράστια, κι ας το είχα ήδη δει το φιλμ πριν από ένα δεκαήμερο σχεδόν. Η συγκίνηση που είχα μετά την προβολή, μαζί με την ακόμα μεγαλύτερη ουρά για τη δεύτερη παράσταση, δεν περιγράφεται. Από τη δεκαετία του ’80 κατέβαινα διαρκώς αυτά τα σκαλιά, στις μηνιαίες προβολές της Ταινιοθήκης της Ελλάδας… γερνούσα εντός αιθούσης, εκεί άκουσα για πρώτη φορά το καλύτερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ (για εκείνη τη σκηνή με το jukebox μιλάω…), εκεί είδα τη μισή (και βάλε) φιλμογραφία του Ρενέ, του Φελίνι ή του Γκοντάρ, εκεί έσπαγα πλάκα με τις ηλικιωμένες Κολωνακιώτισσες που προσκυνούσαν το σινεμά του Άιβορι και σε… κάθε «εκεί» έχω εκατοντάδες ιστορίες που συνοδεύουν με αναμνήσεις τις αντίστοιχες προβολές. Μέχρι που θυμάμαι ποιες ταινίες έχω δει και πού! Δε θέλω να γίνω ο εχθρός κάποιων άλλων αιθουσών, όμως, δοκίμασε να θυμηθείς σε ποιο… νούμερο του τάδε multiplex είχες δει το…
