FreeCinema

Follow us

Την Κυριακή το βράδυ κοιτούσα τη Χαριλάου Τρικούπη χωρίς την κλούβα έξω από τα γραφεία του ΠΑΣΟΚ. Στα σταυροδρόμια των Εξαρχείων, σχεδόν μέχρι την Ακαδημίας, δεν έβλεπες ΜΑΤ, πουθενά. Καμία εικόνα μιας πόλης σαν σε στρατιωτική κατοχή, με τα όπλα στα χέρια. Το κουβεντιάζαμε με έναν οδηγό ΤΑΧΙ, που παρατήρησε έκπληκτος και την πρόσφατη αντιφασιστική πορεία στο κέντρο της Αθήνας, χωρίς ΜΑΤ και χωρίς το παραμικρό επεισόδιο, φυσικά! Πρόσθεσα ότι χωρίς τους ασφαλίτες, που μπούκαραν στις συγκεντρώσεις με πλάτες από τους αστυνομικούς, είναι προφανώς δύσκολο να υπάρξουν συμπλοκές και καταστροφές. Από το παράθυρο του συνοδηγού χάζευα την ηρεμία της νυχτερινής Αθήνας, χωρίς καμία αίσθηση φόβου. Η πόλη είναι και πάλι δική μας, είπα.

Την Αθήνα εγώ την έμαθα μέσω των κινηματογραφικών της αιθουσών. Πρωτίστως. Το Embassy και οι παλιές προβολές της Ταινιοθήκης εκεί, μου έμαθαν το Κολωνάκι. Το ΒΟΞ και η Riviera μου έμαθαν τα Εξάρχεια, κάποιο καλοκαίρι. Το Άστυ και η Έλλη την πιο άγρια «κουλτούρα» της παγκόσμιας κινηματογραφίας, μαζί με την Κοραή και την Ακαδημίας (μαζί με τη βολικής αποστάσεως Όπερα απέναντι, για ένα εύκολο double-feature τις Κυριακές). Και το Ιντεάλ (μη σου πω και το Rex παραδίπλα και καρφωθώ…) την Πανεπιστημίου.

Τα σινεμά έσφυζαν από ζωή, οι ουρές στα ταμεία σου έδιναν χαρά, μαζί με τις εκατοντάδες των ανθρώπων που έβγαιναν από κάθε προβολή. Η Αθήνα έδειχνε τη ζωντάνια της και οι κινηματογράφοι τροφοδοτούσαν με τη βραδινή έξοδο των θεατών κάθε bar, ζαχαροπλαστείο ή εστιατόριο. Διπλός ήταν ο αριθμός των αιθουσών που θυμάμαι στο κέντρο. Διπλός ο καημός σήμερα, με μόλις πέντε σινεμά να παλεύουν να κρατήσουν την πόλη «ξύπνια» τη νύχτα. Άραγε, θα ξαναβγούν για να πάνε σινεμά οι Αθηναίοι, πριν κλείσουν κι αυτά; Θα τα προστατεύσουν από μια ολοκληρωτική ερημιά στους δρόμους; Από τα στοιχειωμένα κτήρια, με εισόδους φραγμένες και σκεπασμένες από το graffiti; Μαζί με τα πράγματα που πάμε ν’ αλλάξουμε σε τούτη τη χώρα, ας αλλάξουμε και τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τη διασκέδαση. Οι δρόμοι εκεί έξω είναι και πάλι ελεύθεροι.

TAGS: