Στα μέσα του Μάη του 2015, η τηλεοπτική εκπομπή «CINEMaD», της οποίας είχα την επιμέλεια και τον «ρόλο» παρουσίασης, έπαιξε για τελευταία φορά στο MAD TV. Υπάρχει ακόμα κόσμος που τη θυμάται και σχεδόν καθημερινά, εντελώς τυχαία, κυκλοφορώντας εκεί έξω, μου το υπενθυμίζει (προς μεγάλη μου εντύπωση), ενώ ο Γιώργος Μητσικώστας εξακολουθεί να με μιμείται σε «σκετσάκια» του χιουμοριστικού του show στο ACTION 24! Πολλοί θεωρούν πως μια τέτοια μορφή δημοφιλίας είναι κάτι το ιδανικό ως στόχος, όμως, η πραγματικότητα είναι… λίγο διαφορετική υπό το δικό μου πρίσμα οπτικής. Ως παλιός γραφιάς, του οποίου τα κείμενα τυπώνονταν και έμεναν… χειροπιαστά, με μια υπογραφή να τα συνοδεύει η οποία επίσης αποτυπωνόταν μόνιμα στη μνήμη, έβλεπα τον εαυτό μου να μετατρέπεται σ’ έναν ψυχρά ανώνυμο χαρακτηρισμό που (συχνότερα) άκουγε στο «ο τύπος από το MAD…». Για μένα όλο αυτό γινόταν κάπως… προσβλητικό. Και η δημιουργία του FREE CINEMA με βοήθησε να το… «ξεφορτωθώ» από τις πλάτες μου και να βρω ξανά την ουσιαστική ταυτότητά μου. Με ονοματεπώνυμο. Και σεβασμό προς αυτό από τους αναγνώστες μου (πάντοτε δίπλα στους haters, τους οποίους ανέκαθεν είχα και αισθάνομαι χαρούμενος για την ύπαρξή τους).
Με άλλα λόγια, καθώς η έννοια της κριτικής κινηματογράφου ξεφτιλιζόταν (σταδιακά) όλο και περισσότερο στη χώρα μας, η επιτυχία του FREE CINEMA μου πρόσφερε διπλή χαρά και ικανοποίηση, καθώς για πρώτη φορά στην επαγγελματική μου καριέρα δεν κινδύνευα (κυριολεκτικά!) από αφεντικά και λογοκρισία, έχοντας τον απόλυτο έλεγχο του τι γράφεται, δημοσιοποιείται και επικοινωνεί με το αναγνωστικό κοινό. Προφανώς, αυτό ενόχλησε πολλούς. Από γραφεία διανομής (τα οποία έκοψαν τις διαφημίσεις τιμωρητικά ή δεν υποστήριξαν ποτέ και με κανέναν τρόπο την όλη προσπάθεια), έως και συναδέλφους (διότι «χαλάω» τη δουλοπρέπεια του συναφιού). Εδώ και δώδεκα χρόνια έχω αποδείξει περίτρανα πως όποιος δεν κάνει σωστά τη δουλειά του… τον έχω γραμμένο στ’ αρχίδια μου. Όχι που θα κάτσω να σκάσω με την ελληνική «τοξικότητα» (sic)!
Για μένα, η ηδονή της ελευθερίας στην έκφραση άποψης και στη γραφή είναι κάτι που δεν πληρώνεται. Και το έχω πληρώσει πολλάκις. Από επιλογή και στάση ζωής. Έχω υπάρξει συνεπής σ’ αυτά τα πράγματα, ανέκαθεν. Και δεν φθονώ τα «επιτεύγματα» άλλων, διότι δεν ταυτίζονται με τις επιδιώξεις μου.
Το FREE CINEMA υπάρχει για τις κριτικές του, για να καθοδηγεί το κοινό στα σινεμά, δίχως να πετάει χρόνο και χρήμα (με αυτή την αξιολογική σειρά, διότι ο χρόνος σημαίνει ζωή), και για να σχεδιάζει events προβολών με βάση τις ταινίες ρεπερτορίου, από το όποιο ποιοτικό παρελθόν. Φέτος ετοιμάζω το δέκατο τρίτο ΞΑΦΝΙΚΑ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ (για τα τέλη Ιουνίου) και χρωστάω κι άλλα πράγματα από πέρσι. Θα έρθει η ώρα τους. Ιδέες υπάρχουν πάμπολλες, το κόστος είναι εκείνο που βάζει το «φρένο». Πιστεύω, όμως, πως βρίσκομαι κοντά στο σημείο μιας πολύ σημαντικής ανακοίνωσης για το καλοκαίρι που έρχεται, που θα σας κάνει να θυμηθείτε τι εστί αληθινή ψυχαγωγία στα θερινά σινεμά. Ψυχαγωγία από τα παλιά. Το είδος που αγαπώ.
Κατά τα άλλα, FREE CINEMA εδώ, στο facebook, στο Twitter και στο Instagram, σε διαφορετικό ύφος και… originality από οτιδήποτε άλλο (ναι, τι;) διαβάζετε, βλέπετε και καταναλώνετε εκεί έξω. Με την παρουσία σας εδώ, δυναμώνετε τούτο το ελεύθερο Μέσο. Και τη φωνή μου. Σας ευχαριστώ θερμά. Επί δώδεκα φορές, πλέον! Και προχωράμε…
