Ως θεατής από την Αθήνα κι εφέτος, λάμβανα τα «μηνύματα» από τη… συμπρωτεύουσα μέσω δημοσιευμάτων τού Τύπου ή mails από το (εργατικότατο) αντίστοιχο τμήμα τής διοργάνωσης ή εκείνα της ΠΕΚΚ που είχαν πατήσει το «replay» στο περσινό βιολί τής διαμαρτυρίας για το δικό τους βραβείο, που ο Εϊπίδης δεν τους επιτρέπει να ανακοινώνουν από σκηνής στην τελετή λήξης, ενισχυμένα από άρνηση διαπιστεύσεων και «μαγειρέματα» στην επιλογή μέλους τής Κριτικής Επιτροπής από τη FIPRESCI.
Και οι δύο πλευρές έχουν κάνει ισάριθμα λάθη. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι εκείνο του κλάδου των κριτικών κινηματογράφου, που μέσα στη συνολική του απραξία ή αρκετές χαμένες «ευκαιρίες» περιπτώσεων οι οποίες προσέβαλαν κατάφωρα το επάγγελμα, δε λειτούργησαν ή δεν το πάλεψαν συναδελφικά, όπως θα άρμοζε. Έτσι, σήμερα, το δημοσιογραφικό συνάφι δεν έδωσε καμία σημασία σε αυτή τη φεστιβαλική κόντρα, το αναγνωστικό κοινό ποσώς ασχολήθηκε και η κατάληξη ήταν απλά… γραφική.
Το Φεστιβάλ, από την άλλη, απέδειξε – μάλλον αποκαρδιωτικά – ότι περιορίζει τη σημασία του, με όλο και λιγότερες εγχώριες παραγωγές, ένα ξένο διαγωνιστικό δίχως δύναμη ή διεθνές κύρος και τους θεατές της Θεσσαλονίκης να παραμένουν ως το τελευταίο, ουσιαστικό στήριγμα – δικαιολογία για την ύπαρξή του (σε μια πόλη στην οποία, εντελώς μυστηριωδώς, το ίδιο κοινό… εξαφανίζεται από τις αίθουσες τους υπόλοιπους μήνες του χρόνου!). Σε αφορούν όλα αυτά; Όχι. Και αυτή είναι η ατυχής πραγματικότητα. Αν ήμουν τουριστικός πράκτορας, θα τους είχα πάρει στο κατόπι όλους μαζί με κυνηγετική, ακόμη και με… φλόμπερ, μη σου πω! Διπλής ανάγνωσης.
