του Νίκου Παλάτου

Μεγάλες προσδοκίες φαίνεται πως έχει τούτο το γαλλικό animation. Από τη μία βαυκαλίζεται πως αποτελεί μεταφορά του κλασικού μυθιστορήματος του Ιουλίου Βερν, διατηρώντας αυτούσιο τον τίτλο του βιβλίου, ενώ από την άλλη, στην original εκδοχή του ομιλεί την αγγλικήν, στοχεύοντας πιθανότατα σε ένα πολυπληθέστερο διεθνές κοινό. Σε ό,τι αφορά την πρώτη παράμετρο, το πρόβλημα δεν είναι τόσο η αντικατάσταση του φλεγματικού Φιλέα Φογκ και του πολυμήχανου υπηρέτη του Πασπαρτού από εκπροσώπους του ζωικού βασιλείου, αλλά ο ολότελα φανταστικός κόσμος τον οποίο βάζουν στοίχημα πως μπορούν να γυρίσουν σ’ αυτές τις ογδόντα ημέρες. Αντί, δηλαδή, για βικτωριανό Λονδίνο και εξωτικές Ινδίες, εδώ υπάρχουν ανύπαρκτα υποκατάστατά τους, τα οποία θεωρώ πως περιορίζουν σε μεγάλο βαθμό τον παιδαγωγικό χαρακτήρα του έργου, πόσω μάλλον όταν αυτό απευθύνεται αποκλειστικά σε παιδάκια που δεν έχουν πιάσει διψήφιο αριθμό ηλικίας. Ίσως να έχει να κάνει και με το budget, βέβαια, αφού πιθανότατα είναι διαφορετικό να πρέπει να σχεδιάσεις το Παρίσι ή τη Νέα Υόρκη και άλλο «κάτι» που αποτελεί εξ ολοκλήρου προϊόν φαντασίας (και όχι τόσο ζωηρής, στην προκειμένη…). Σε ό,τι έχει να κάνει με τη δεύτερη παρατήρηση, η επιλογή των αγγλικών έναντι της μητρικής γαλλικής γλώσσας (στη χώρα μας, φυσικά, το φιλμ προβάλλεται αποκλειστικά στα ελληνικά) δείχνει μία κάποια υπερφιλοδοξία, η οποία κάθε άλλο παρά δικαιολογείται από το τελικό αποτέλεσμα.

Το πράγμα «βρωμάει» άσχημα από το πρώτο του λεπτό, αφού για αδιευκρίνιστους και άκρως σουρεάλ λόγους, μάνα και γιος της συμπαθούς οικογένειας των… σκιουροπίθηκων ζουν σε νησί, το οποίο όχι μόνο φέρνει σε χωματερή, αλλά κατοικείται από… γαρίδες που έχουν τη συνήθεια να βάζουν στοιχήματα για τα πάντα. Ο πιτσιρικάς Πασπαρτού, που θέλει όσο τίποτα να ξεφύγει από την υπερπροστατευτική του μαμά και ν’ ακολουθήσει τα βήματα διάσημου εξερευνητή που αποτελεί αληθινό πρότυπο γι’ αυτόν, βλέπει την άφιξη ενός έξω καρδιά βατράχου να λειτουργεί ως το έναυσμα της πραγματοποίησης της επιθυμίας του. Ο χύμα στο κύμα… surfer Φιλέας παίρνει με συνοπτικές διαδικασίες μαζί του στην περιπέτεια τον μικρούλη Πασπαρτού και την κάνουν για μέρη μακρινά κι ονειρεμένα, αφού (κατά σύμπτωση) κι αυτός έχει να ξεφύγει από κάτι. Δαιμόνιος ντετέκτιβ αρουραίος τον έχει πάρει στο κατόπι, μιας και σε ανεξιχνίαστη υπόθεση κλοπής το όνομα του φιγουράρει στην πρώτη θέση των υπόπτων. Όπως και να ‘χει, το στοίχημα με τις τζογαδόρικες γαρίδες σχετικά με την επίτευξη του στόχου εντός ογδόντα ημέρων μπαίνει, η μητέρα του Πασπαρτού βάζει λυτούς και δεμένους να φέρουν τον γιόκα της πίσω και ο γύρος (ενός κάποιου…) κόσμου με ορίζοντα το σπάσιμο του σχετικού ρεκόρ ταχύτητας ξεκινά.

Όταν ο γηραιός εξερευνητής είδωλο του Πασπαρτού (ο οποίος έχει ήδη πραγματοποιήσει μία φορά το ανάλογο ταξίδι) λέγεται Χουάν Φρογκ ντε Λεόν, δεν είναι δα και ιδιαίτερα δύσκολο για κάποιον ν’ αντιληφθεί (ακόμη και τα ανήλικα!) τη σχέση που τον συνδέει με τον Φιλέα… Φρογκ και για το τι ακριβώς ο θέλει ν’ αποδείξει τελευταίος επιχειρώντας ένα ανάλογο εγχείρημα. Κατά τη διάρκεια του, αυτός και ο αδέξιος σύντροφός του θα ζήσουν τον κίνδυνο μπλέκοντας με μηχανόβιους σκορπιούς καταμεσής της ερήμου, θα βγάζουν selfies για ν’ αποδείξουν πως πράγματι ταξίδευαν επί ογδόντα ημέρες, ενώ θα σώσουν από του χάρου τα δόντια εφευρετική βατραχίνα, το κοφτερό μυαλό της οποίας θα τους βοηθήσει τα μάλα. Γίνεται αντιληπτό από τα παραπάνω πως οι ανθρώπινες συμπεριφορές έχουν μεταφερθεί με περίσσεια, όσο και ανέμπνευστη ευκολία στο περιβάλλον των ζώων (όπως κατά κόρον συμβαίνει στα σχετικά animation), με τη διαφορά πως σε τούτο σκάει από το πουθενά σεκάνς κουλής meta-έμπνευσης, όπου οι δύο κόσμοι ενώνονται! Ειλικρινά, για λίγα δευτερόλεπτα πίστεψα πως σκηνές από live action ταινία έμπλεξαν με τον animated «Γύρο του Κόσμου σε 80 Ημέρες», έπειτα όμως είδα τις γαρίδες ν’ αγωνιούν για το αν θα κερδίσουν το στοίχημα με τον βάτραχο και βεβαιώθηκα πως ουδέν σφάλμα έγινε. Στο φινάλε, και αφού έχουν περάσει μέσω της πλοκής τα καλοδεχούμενα μηνύματα περί θάρρους και οικογένειας, εν είδει σαρκασμού σκάει μύτη το «απαραίτητο χορευτικό». Μου πέρασε στιγμιαία από το μυαλό πως τούτοι οι τύποι είχαν ένα πολύ προχώ όραμα (το οποίο, ατυχώς, δεν έπιασα), αφού μοιάζει στοχευμένα να τρολάρουν τον… «Άσπρο Πάτο». Καθώς ο χορός συνεχιζόταν κι ενώ έπεφταν οι τίτλοι τέλους, ξύπνησα απ’ το… όνειρο και επέστρεψα στον εξ ολοκλήρου ανήλικο animated κόσμο. Ο οποίος, σε τούτο του το δείγμα, απέχει από το να χαρακτηριστεί πετυχημένος.