Το να προσπαθείς να αναλύσεις πολιτικά το λόγο για τον οποίο το «Argo» πήρε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, είναι αντίστοιχο με την επιθυμία να κάνεις ένα tattoo στο μέτωπο σου που θα λέει… ΜΑΛΑΚΑΣ. Που μπορεί να είσαι, αλλά δε θέλεις και να το δείχνεις.
Γενικά, η κριτική ήταν λυσσαλέα για τα φετινά Όσκαρ. Το θάψιμο για τον οικοδεσπότη Σεθ ΜακΦάρλεϊν, ξεκίνησε σχεδόν μαζί με την έναρξη της 85ης απονομής (μα, πώς τολμά να είναι νέος, ωραίος, να γράφει αστεία, να μπορεί να τραγουδά και να χορεύει και να έχει πίσω του ένα από τα μεγαλύτερα εμπορικά hits του σινεμά για το 2012;), οι διαφωνίες για διάφορες βραβεύσεις ήταν αναμενόμενες (κάπως άδικο, τα περισσότερα βραβεία μοιράστηκαν τίμια και αξιοπρεπώς), άλλοι έλεγαν πως η καημένη η Σίρλεϊ Μπάσεϊ δεν έχει πια φωνή (θα ακούνε καλύτερα στα νυχτομάγαζα και στο Παλλάς…), άλλοι γελάσανε με την Αντέλ (ασχολίαστο), άλλοι κλάψανε με την Μπάρμπρα («Memories» είναι αυτές…), είχε κάτι για να γκρινιάξουν όλοι η βραδιά…
Περιέργως, εγώ ξενύχτησα με ένα χαμόγελο πλατύ. Πέταξα και τις μούντζες μου, όμως, τις χαίρομαι τις απονομές, ειδικά όταν δεν υπάρχει εκείνη η μια ταινία που έχεις καταλάβει πως θα τα σαρώσει όλα (ειδικά όταν αυτή η ταινία με έχει ενοχλήσει αφάνταστα) και αισθάνεσαι πως άδικα περιμένεις να δεις το φως του ήλιου. Ούτε μισογυνισμό από το Σεθ είδα, ούτε τη CIA πίσω από τον Μπεν Άφλεκ, ούτε πολιτικώς ορθές φλυαρίες. Γιορτή του σινεμά είδα. Όπως το κάνω από παιδάκι.
Αν υπήρξε ένα πράγμα που αισθάνθηκα πως δεν είδα, ήταν αυτή η νότα του παλιού, του σεβάσμιου, του standing ovation επιπέδου, του δέους που βαραίνει τους ανθρώπους του σινεμά και τους δίνει διαστάσεις ίσαμε την οθόνη. Αυτό δεν υπήρχε. Δε φάνηκε ούτε καν στο in memoriam! Και, όσο περνάνε τα χρόνια, φοβάμαι πως θα γίνει ανάμνηση. Που καμία Μπάρμπρα δε θα μπορεί να φέρει πίσω.
