Είχα την τύχη να παρακολουθήσω το πρώτο ανέβασμα της οπερέτας «Η Κόρη της Καταιγίδος» του Θεόφραστου Σακελλαρίδη από τις Όπερες των Ζητιάνων, το 2011. Το είχα καταδιασκεδάσει και χάρηκα όταν έμαθα πως θα παρουσιαζόταν ξανά αυτές τις μέρες στο ανακαινισμένο (και πραγματικά υπέροχο) Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά. Αυτό που δε θα μου περνούσε ποτέ από το μυαλό ήταν το ότι θα έβλεπα και τις 10 παραστάσεις της… από τη σκηνή!
Ως DJ του γάμου της δίδος Γκραντίδη (Βάσια Ζαχαροπούλου και Πένυ Δεληγιάννη, σε εναλλασσόμενη διανομή), ανεβαίνω on stage με τους σερβιτόρους της γαμήλιας δεξίωσης, βλέπω το θέατρο να γεμίζει ενώ «τρολάρω» όλη τη σημειολογία τής… «βίον ανθόσπαρτον» βιομηχανίας και της τραγωδίας τού νεοελληνικού καρακιτσαριού, παραμένω εκεί ως «κομπάρσος» διάδρασης με τους ηθοποιούς και τη χορωδία σε όλο το πρώτο μέρος και «αποτελειώνω» τους θεατές με τη μουσική υπόκρουση του διαλείμματος.
Δεν υπάρχουν λόγια για να ευχαριστήσω τα παιδιά των Οπερών, τα παιδιά που δουλεύουν backstage, το γαμπρό (Δημήτρης Ναλμπάντης), το ζεύγος Γκραντίδη (Κωστής Ρασιδάκις και Ιωάννα Φόρτη ή Ελένη Λιώνα), τη θεά που ακούει στο «καλλιτεχνικό» όνομα Πλουπλού (Μαρισία Παπαλεξίου), το ζεύγος Ρονσή (Χρήστος Κεχρής, Σοφιάννα Θεοφάνους), το μετρ Νικόλα (Ζαφείρης Κουτελιέρης), την υπερ-cult παρουσία της Λίντα Φενγκ, τον Παντελή (Κωνσταντίνος Πασσάς), τους χορωδούς, το Χαράλαμπο Γωγιό που τις περισσότερες φορές που με κοιτάζει από την ορχήστρα κρατιέται για να μη γελάσει, ειλικρινά τους πάντες.
Η «Κόρη της Καταιγίδος» ήταν ένα από τα ομορφότερα δώρα που μου έκαναν μέχρι σήμερα, με έβαλε να κατανοήσω τη δυσκολία τού… ακόμη και να στέκεσαι πάνω σε μια σκηνή (πόσω μάλλον να παίζεις) και μου προκάλεσε συναισθήματα που θα κουβαλάω για πάντα μαζί μου. Μέχρι και τις 6 του Γενάρη, έλα να… μας δεις. Σοβαρά!
