Το πρόβλημα που ακούει στο «εξωτικό» όνομα… προγραμματισμός. Γιατί μέσα σε μια εβδομάδα στη χώρα μας μπορούμε να έχουμε έως και μια ντουζίνα πρεμιέρες την εβδομάδα και γιατί σε άλλες εβδομάδες, όπως αυτή που διανύουμε, να έχουμε μονάχα μια; Ποιος μπορεί να εξηγεί το μυστήριο, σε εκείνες της εβδομάδες της ντουζίνας, να μη βλέπεται ούτε μια ταινία; Και πώς εξηγείται ο μονόδρομος αυτής εβδομάδας προς το «Dark Shadows» του Τιμ Μπέρτον; Αν μου λέγατε και τον ωροσκόπο του, ίσως…
Το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» των ελληνικών γραφείων διανομής (μόνο αν πάσχει κανείς από αμνησία σε αυτόν το χώρο μπορεί να ξεχάσει τις εποχές των φαντασμαγορικών παρουσιάσεων της κάθε σεζόν, σε στιλ… «εγώ την έχω μεγαλύτερη!», και των τυπωμένων καταλόγων ταινιών που είχαν πάρει διαστάσεις… όπλου εγκλήματος!), σε συνδυασμό με την ανικανότητα να βρεθεί ένας «κώδικας» επικοινωνίας (κάτι σαν την πολιτικώς επίκαιρη και επιθυμητή Οικουμενική Κυβέρνηση που δεν…) ανάμεσα στους… γεννημένους ανταγωνιστές της ντόπιας αγοράς, μοιάζει αρκετά με τη συνολική εικόνα «κρίσης» της χώρας. Πόσο αστείο. Όπου κι αν κοιτάξεις στην Ελλάδα σήμερα, η ίδια εικόνα. Με άλλες λέξεις. Άλλη ταυτότητα. Αλλά την ίδια σήψη.
Εξακολουθώ να ελπίζω. Διαφορετικά, δε θα έβλεπες αυτό που γράφω από εδώ. Να ελπίζω πως κάποιοι θα βάλουν μυαλό, θα μελετήσουν τις ανάγκες της αγοράς, η οποία είναι ο θεατής (και όχι τα γεμάτα από κακώς αγορασμένους τίτλους των ραφιών της εκάστοτε εταιρείας που… «έπρεπε να βγουν»), θα δουν συντονισμένα πώς γίνεται ο προγραμματισμός και θα υποχρεωθούν να χτίσουν, ίσως και από την αρχή, τη σχέση τους με την… πραγματικότητα. Όσο υπάρχουν εισιτήρια. Κι όσο υπάρχουν και μερικές από αυτές τις εταιρείες…
