Άμα δεν έχει μείνει τίποτε να πεις ή ν’ ανακυκλώσεις, γιατί γύρω σου λέγονται όλα, από τους ανθρώπους που όλα τα ξέρουν, αλλά στα δύσκολα δε φέρουν την ευθύνη, παρά έχουν μονάχα την άποψη, τότε, καλύτερα να κλείνεις την πόρτα πίσω σου και ν’ ανοίγεις την τηλεόραση. Όχι για τα κανάλια, αλλά για να ξαναδείς κάποια ταινία που αγαπάς και θα σε φέρει πίσω στον εαυτό σου και μακριά από… το αγριεμένο πλήθος.
Πώς αλλιώς να σου το πω; Είναι σαν τη σκατούλα που βρίσκεις στο διάβα σου. Άλλος θα τη δει και θα την προσπεράσει. Άλλος θα την πατήσει, αλλά θα συνεχίσει να περπατάει, στα κρυφά, ντροπιασμένος και θυμωμένος. Άλλος θα τη δει και θα φωνάξει «Πω, πω! Μια σκατούλα!». Και θα μαζευτούν γύρω του άλλοι εκατό και θ’ ασχολούνται με τη σκατούλα. Και θα τη διαδώσουν όσο δεν παίρνει. Και η σκατούλα θα γίνει, ξαφνικά, φίρμα. Και θα το πάρει και πάνω της και μπορεί και να γιγαντωθεί, σαν στο «The Blob» ένα πράμα…
Αν ρωτάς κι εμένα, σπάνια την πάτησα. Προτιμώ να την προσπερνώ.
