του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η ιδέα για το σενάριο της «Πόλης της Βίας» δεν είναι καθόλου κακή. Με λίγη σκέψη, λίγο ταλέντο, λίγη δουλειά και λίγο… budget, θα μπορούσε να αποτελέσει τη βάση για μια πολύ ενδιαφέρουσα ταινία φαντασίας, που να ασχολείται με τα όρια της βίας και της τεχνολογίας. Όχι ότι δεν έχει ξαναγίνει. Το «Επαναστάτης της Νύχτας» (Westworld) του 1973 με τον Γιουλ Μπρίνερ σε αυτό το πεδίο έπαιζε. Μόνο που ήταν πολύ πιο ενδιαφέρον. Σε αυτή τη νέα ταινία δεν υπάρχει απολύτως τίποτα από τα παραπάνω και το αποτέλεσμα είναι εντελώς ανυπόφορο από κάθε πλευρά.

Στο θέρετρο που διευθύνει ο Μπρους Γουίλις, παίζοντας χωρίς να κάνει την παραμικρή προσπάθεια να βάλει έστω και λίγο χρώμα «κακού» στην ερμηνεία του (μάλλον είχε επίγνωση του τι παίζει, οπότε είπε «άει στα κομμάτια»), μπορείς να δείρεις, να βιάσεις, να σκοτώσεις χωρίς καμία συνέπεια. Ο λόγος είναι ότι τα θύματα είναι τεχνητά ανθρωποειδή πλάσματα, που μοιάζουν ακριβώς σαν άνθρωποι, αλλά έχουν τη δυνατότητα να ζουν πολλές φορές, ακόμη κι αν σκοτωθούν πάνω στο «παιχνίδι».

Ένα από αυτά, η «Κέλι», είναι διαφορετικό. Έχει αναμνήσεις και μετά τον αναπρογραμματισμό της. Θα αποδράσει και θα ανακαλύψει ότι δημιουργός τού «είδους» της είναι ένας μηχανικός που την έπλασε κατ’ εικόνα της νεκρής του γυναίκας κλπ κλπ. Παράλληλα, ένας αστυνομικός, που δεν γουστάρει ό,τι συμβαίνει στο θέρετρο, μπαίνει και τα κάνει λίμπα. Αυτά σε σχέση με την ιστορία. Έστω κι έτσι, θα μπορούσε κάποιος να το δει σαν διασκεδαστικό b-movie. Όταν, όμως, κανείς δεν προσπαθεί έστω και λίγο (ή δεν μπορεί) να παίξει και το γύρισμα είναι απλώς της συμφοράς, με μάχες όπου οι «κακοί» σπάνε ρεκόρ αστοχίας και πέφτουν με τον πρώτο πυροβολισμό, σηκώνεις τα χέρια ψηλά…