του Ηλία Φραγκούλη

Θα ήθελα πολύ να βάλω ένα καρμπόν (τρόπος του λέγειν) και να ποστάρω ξανά όσα είχα γράψει το 2018 για το πρώτο «Venom», όμως εδώ τα πράγματα δεν είναι απλά (εντελώς) ίδια. Είναι… ακόμη χειρότερα! Αρχικά, το θέαμα δεν είναι ακριβώς PG-13, αλλά ακατάλληλο για ηλικίες άνω των 13^ων! Ένα φαινομενικά υπερβίαιο κομιξάδικο έργο φαντασίας, υπό τις καταναλωτικές εντολές του studio και με ανύπαρκτη την παρουσία ουσιαστικού σκηνοθέτη, με ήρωα εξωγήινη τερατόμορφη ύλη που αρέσκεται να καταβροχθίζει κεφάλια ανθρώπων (λόγω διατροφικής προτίμησης στα μυαλά τους…), μετατρέπεται σε αναίμακτη εφηβική πλακίτσα που θα έπρεπε να κάνει την Marvel να ντρέπεται για την κινηματογραφική του διανομή.

Η «συνταγή» εφευρίσκει εδώ ως κακό αντίπαλο έναν κατάδικο serial killer, ψυχοπαθή δολοφόνο από νεαρότατη ηλικία, ο οποίος μπήκε σε ίδρυμα με ποινικό μητρώο από παιδί κι εκεί γνώρισε άλλο ένα «problem child» που έγινε ο έρωτας της ζωής του. Η Φράνσις βρίσκεται έγκλειστη σε γυάλινο «κλουβί» υψηλής προστασίας και ο Κλίτους σκαρφίζεται τον τρόπο με τον οποίο μπορεί να επικοινωνεί μαζί της: μέσω αποκλειστικού κι «αποκαλυπτικού» reportage προς τον Έντι Μπροκ, ο οποίος (άθελά του) γίνεται ο αγγελιοφόρος του Κλίτους μέσω των πρωτοσέλιδων της εφημερίδας του! Το όνειρο του τελευταίου είναι να απελευθερώσει την αγαπημένη του και να ενωθούν ξανά για πάντα. Πριν καταλήξει στην εκτέλεση της θανατικής του ποινής, όμως, σε μια συνάντησή του με τον Έντι, ο Κλίτους θα του δαγκώσει το χέρι κι έτσι θα λάβει μέρος της εξωγήινης ύλης του Venom, με σχετικά αναμενόμενα αποτελέσματα…

Στο υπόλοιπο φιλμ, ο Έντι τσακώνεται διαρκώς με τον Venom, που καταστρέφει σχεδόν ολοκληρωτικά το διαμέρισμα του πρώτου, σε σκηνές παιδιάστικου «χαβαλέ» για ανήλικα (και μόνο, ειλικρινά), που ενίοτε θυμίζουν καρτουνίστικη δράση τύπου Looney Toons. Παράλληλα, η πρώην του Έντι θέλει να του ανακοινώσει δειλά-δειλά ότι το πάει για γάμο με το καινούργιο της ταίρι, πράγμα που κάνει έξαλλο τον Venom και προσπαθεί να τονώσει το «αφεντικό» του, ώστε να την διεκδικήσει εκ νέου. Ό,τι να ‘ναι!

Παρά τη μικρή του διάρκεια, το «Venom 2» δεν υποφέρεται με τίποτα από ενήλικα θεατή που έχει σώας τας φρένας του! Ξεχωρίζω μονάχα δύο στιγμές από ολόκληρο το φιλμ. Πρώτη, η animated σεκάνς όπου ο Κλίτους (Χάρελσον) αναλύει την εγκληματική του δράση από παιδική ηλικία, εξηγώντας πως σκότωσε τη γιαγιά του και τη μητέρα του, μέχρι τον τρόπο που γνώρισε την αγαπημένη του Φράνσις (Χάρις) στο ίδρυμα. Η όλη φρικωδία των πράξεών του παρουσιάζεται με τρόπο… χαριτωμένα μακάβριο μέσω του κινουμένου σχεδίου, στο ευρύτερο πλαίσιο πρόθεσης του φιλμ να αφορά… παιδάκια! Δεύτερη (στιγμή έκλαμψης και σεναριακής ευφυίας, αυτή τη φορά), εκείνη όπου ο Έντι απολογείται στην πρώην του για να πείσει τον Venom να την αφήσει και να επιστρέψει στο δικό του κορμί, με τον διάλογο ν’ αποκτά λανθάνουσα λειτουργικότητα ως ρομαντικός διάλογος ανάμεσα στο γήινο ζεύγος των πρωταγωνιστών. Κρατά ελάχιστα σε χρόνο, οπότε αισθάνεσαι πως μπορεί να ξέφυγε από τους παραγωγούς κατά λάθος…

Φυσικά, όλα καταλήγουν σε μία μεγάλη σύγκρουση «θεαματικών» ψηφιακών εφέ και… απώλειας του παραμικρού ενδιαφέροντος να συνεχίζεις να βλέπεις αυτό το ανόητο πανηγυράκι, το οποίο τα πήγε μια χαρά στο αμερικανικό box-office, στοιχείο που μπορεί να κάνει πιο ευτυχή τον Τομ Χάρντι, καθώς θα τσεπώσει μια περιουσία και για το επόμενο sequel. Εκτός κι αν το κάνουν… εντελώς animated και το franchise μετακομίσει κανονικότατα στο genre της παιδικής ψυχαγωγίας. Λίγο απέχει, ήδη.