του Νίκου Παλάτου

Ο Κορεάτης auteur Χονγκ Σανγκ-Σου πραγματοποίησε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο το 1996 με την ταινία «Daijiga Umule Pajinnal» (στα αγγλικά «The Day a Pig Fell Into the Well»). Έκτοτε έχει παρουσιάσει συνολικά… τριάντα ένα φιλμ, με τούτο να αποτελεί το τριακοστό της καριέρας του (το τριακοστό πρώτο έχει ήδη γυριστεί μέσα στο 2024)! Ίσως να σας ακούγεται κάπως μεγάλος ο αριθμός, όμως, σύμφωνα με αυτά που εγώ διαπίστωσα από το «Μέσα στη Μέρα», μόνο τέτοιος δεν είναι. Ο Χονγκ Σανγκ-Σου θα μπορούσε να γυρίζει ταινίες σαν και δαύτη… κάθε εβδομάδα, περιδιαβαίνοντας με ποικιλία και άνεση τις ανά τον κόσμο φεστιβαλικές διοργανώσεις, τινάζοντας την μπάνκα των βραβείων στον αέρα!

Ο βασικός λόγος για την ανωτέρω θεώρηση είναι πως δεν χρειάζονται και πολλά-πολλά για «ταινίες» αυτού του στυλ. Στην προκειμένη, αρκούν μια κάμερα, δύο διαμερίσματα, έξι ηθοποιοί (ή έστω κάποιοι που να μπορούν να υποκριθούν τους «ρόλους» στοιχειωδώς) και μια σειρά διαλόγων, εκ των οποίων κάποιοι μπορεί να έχουν γραφτεί από πριν και κάποιοι… ίσως όχι. Στο ένα διαμέρισμα έχουμε μια πρώην ηθοποιό που, άμα τη επιστροφή της στη χώρα, φιλοξενείται για λίγες ημέρες από μία φίλη της, η οποία δέχεται την επίσκεψη μιας εξαδέλφης της που θα της εξομολογηθεί πως σκέφτεται ν’ ασχοληθεί με την υποκριτική. Στο άλλο, μέγας και τρανός ηλικιωμένος ποιητής που τα έχει παρατήσει έχει γίνει το αντικείμενο πτυχιακής εργασίας καλής φοιτήτριας, η οποία με κάμερα στο χέρι καταγράφει την… καθημερινότητά του στο σπίτι του, για να δεχθεί ξαφνική επίσκεψη νεαρού θαυμαστή του και το κέφι να ανάψει. Τα όσα γίνονται και λέγονται στα δύο διαμερίσματα λειτουργούν ως εντελώς ανεξάρτητες «πλοκές», δίνοντας στο έργο έναν αέρα σπονδυλωτής ταινίας με δύο ιστορίες, οι οποίες παίζουν εναλλάξ ανά (σχεδόν) δεκάλεπτο.

Όπως γίνεται κατανοητό, λοιπόν, το ζουμί του φιλμ (θα έπρεπε να) κρύβεται στους διαλόγους. Τι, άραγε, συζητούν αυτές οι δύο τριάδες, το οποίο είναι τόσο σημαντικό ώστε ν’ αξίζει να γυριστεί ως κινηματογραφική ταινία; Ομολογουμένως πολλά. Λένε για το πόσες ώρες κοιμούνται τη μέρα, για το πως προτιμούν τα noodles τους (άμα λάχει τα τρώνε κιόλας), για το αποξενωμένο παιδί τους, για καλλυντικά περιποίησης της επιδερμίδας, για το πόσο υπέροχη είναι η μπύρα χωρίς αλκοόλ (λένε και ψέματα, δηλαδή, καθώς αυτό το πράμα δεν πίνεται!) κι ένα σωρό άλλα ανάλογου «βάθους», που είμαι σίγουρος πως όλοι μας έχουμε συζητήσει με παρέες μας σε μια δεδομένη στιγμή, όμως, με μία σημαντική διαφορά: εμείς δεν τα γυρίσαμε σε ταινία, προσδοκώντας να βρούμε θεατές που θα είναι πρόθυμοι να έρθουν να μας δουν (αν και έχω τη βεβαιότητα πως ούτε ο Χονγκ Σανγκ-Σου αναζητά θεατές, μιας και σαφώς θα τον καλύπτουν οι… φεστιβαλικές επιτροπές)!

Από αυτή την άποψη, το «Μέσα στη Μέρα» θυμίζει το «Όντως Φιλιούνται;» (2017), σε σημείο που θα μπορούσε να είναι και… ελληνική παραγωγή! Με την πρόφαση ενός διπλού «καλλιτεχνικού» αδιεξόδου, αερολογεί ακατάπαυστα, καταφεύγοντας σε τσιτάτα μπουρδολογίας εν είδει (και καλά) υπαρξιακών αναζητήσεων περί της Τέχνης. «Τι είναι η αλήθεια;», ρωτά κάποια στιγμή τον ποιητή ο νεαρός θαυμαστής του. Έπειτα από έναν μακροσκελή συλλογισμό, τον οποίο ο Πάουλο Κοέλιο θα σκότωνε για να έχει γράψει ο ίδιος, ο σοφός γέροντας καταλήγει: «Μην ψάχνεις να βρεις νόημα. Το νόημα είναι δειλία»! Εγώ, πάλι, θα δείξω γενναιότητα και θα σταματήσω εδώ.