του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Για την καριέρα του Νίκολας Κέιτζ και συγκεκριμένα την κατρακύλα της, δε χρειάζεται να πούμε και πολλά. Τη διαπιστώνει όποιος έχει παρακολουθήσει οποιαδήποτε από τις ταινίες του των τελευταίων ετών, με την εξαίρεση του «Kick-Ass» και του «Joe» του Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν (που θα δούμε σύντομα και στην Ελλάδα). Κατά τα άλλα, οι ρόλοι τού Κέιτζ κινούνται στις ασήμαντες διαφοροποιήσεις της εκδίκησης με μηχανή, της εκδίκησης με αυτοκίνητο, με άλογο ή δεν ξέρω κι εγώ με τι άλλο, σε μονότονες ερμηνείες και αδιάφορα, ανούσια σενάρια.

Όποιος περιμένει ότι με το «Rage» έχει αλλάξει κάτι, σφάλλει. Ο Ισπανός σκηνοθέτης Πάκο Καμπέθας, στο αγγλόφωνο ντεμπούτο του, προσπαθεί να δώσει ένα προσωπικό στίγμα, με σκοτεινή ατμόσφαιρα και εκρήξεις βίας. Αλλά τι τα θες, αυτό που καταφέρνει να κάνει δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα τυπικό b-movie. Αποτέλεσμα: η επόμενη ταινία του θα είναι ακόμη μια βίαιη περιπέτεια με… πρωταγωνιστή τον Κέιτζ.

Η ιστορία είναι κι αυτή ένα απαύγασμα των κλισέ. Πρώην εγκληματίας, έχει φτιάξει μια καλή ζωή, βασισμένη στα λεφτά που έβγαλε από την προηγούμενη «καριέρα» του. Έχει μια – δεύτερη μετά το θάνατο της πρώτης – αρκετά νεότερη σύζυγο και μια κόρη που λατρεύει. Όταν το κορίτσι εξαφανιστεί, ο Πολ θα υποψιαστεί ότι η – προφανώς – απαγωγή της κόρης του δεν είναι τυχαία και ότι δράστες είναι άνθρωποι από το παρελθόν του. Η λύση, λοιπόν, είναι μία: επιστροφή στον Πολ του παρελθόντος και στους ανθρώπους του.

Οι παλιοί του σύντροφοι επανεμφανίζονται και το μακελειό αρχίζει όταν διαπιστώνεται ότι το κορίτσι δολοφονείται (oops, ξέφυγε το spoiler!) με ένα ρώσικο όπλο Tokarev, όπως είναι και ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας. Με την αστυνομία να παίζει δευτερεύοντα ρόλο, ο Πολ θα βασιστεί στις γνώσεις του από το παρελθόν για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Όχι ότι η ταινία δεν τρέχει γρήγορα και δεν έχει ρυθμό. Τα πάντα, όμως, μοιάζουν σα να τα έχεις ξαναδεί με τον ίδιο πρωταγωνιστή, αλλάζοντας μόνο ονόματα και ελάχιστα στοιχεία της πλοκής. Ή γκριμάτσες…