του Άγγελου Μαύρου

Συχνά φωτογενής άσκηση ατμοσφαιρών αλλά άφτιαχτης ιστορίας και ημικακοποιημένης μυθοπλασίας, η πιο παστρικιά (εν σχέσει προς τις δύο… τελευταίες dv απόπειρές του) επιστροφή στα 16mm για τον ανάγκα (προσ)γειωμένο πλέον visionaire του 90’s cult «Καμιά Συμπάθεια Για το Διάβολο», σύνολα δε βγάζει προς τα έξω τον καλύτερο εαυτό της, ως τρόικα μπούστων σε εμπλοκή και λούκι κόμβο αποδοχών εν είδει ενηλικίωσης ντουβρουτζά ελέω αντρικού family δάκτυλου.

Τουλάχιστον, εάν μόνο ως πρόπλασμα η Ρεμπέκα Λι Μίλερ (στη σκιαγράφηση περσόνων) φοράει μπλε του κοβαλτίου ματιάζοντας Μάικλ Αλμερέιντα (στην αφήγηση) ενώ το μοτίβο – γενεσιουργού κακών – ενοχής του αρσενικού χύνεται γραφικά στα σούξου μούξου σωματεμπορίας και ανεπαρκώς στην πατρική πληγή – αίτιο ανάσχεσης μελλόνυμφης, «Είναι Στιγμές» που «σ’ έχει»: η καθοδήγηση καίριων βλεμμάτων και στησίματος διανομής, το αισθαντικού μινόρε λάιτ μοτίφ μαζί με τον εν γένει σχεδιασμό ηχοεπένδυσης και η «Θηλυκή Εταιρεία» Αϊδίνη, Ντρίζη και Φωτιάδη, η οποία υποφέρει πειστικά κι ελκυστικά. Φωνάζει, πάντως, ότι χρειαζόταν δουλειά μέσα της για να ωριμάσει αυτή η «ύπαρξη». Τα τραύματά της χαίνουν…