του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Οι ιστορίες ενηλικίωσης – και δη οι εφηβικές – δεν είναι κάτι καινούργιο στον αμερικανικό κινηματογράφο. Για την ακρίβεια, όχι μόνο δεν είναι κάτι καινούργιο αλλά αποτελούν ένα ολόκληρο ξεχωριστό είδος με τους δικούς του κανόνες και τα δικά του ενδημικά χαρακτηριστικά εδώ και δεκαετίες.

Ο Τζέιμς Πόνσολντ, όμως, με το «Ονειρεμένο Τώρα» επιχειρεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Ναι, έχει για πρωταγωνιστή του τον αναμενόμενο μαλάκα του σχολείου. Ναι, τον φέρνει κοντά με το καλό κορίτσι, που, υπό κανονικές συνθήκες, δε θα τραβούσε καν την προσοχή του. Ναι, είναι ένα αταίριαστο ζευγάρι, από εκείνα που κλασικά χρησιμοποιεί η μεγάλη οθόνη. Ναι, το σενάριο βγάζει μια σχεδόν 80’s μελαγχολία και μερικά πολύ γλυκά στιγμιότυπα χτίζουν προς ένα μεγάλο φινάλε – μάθημα ζωής. Ανάμεσα σε όλα αυτά, όμως, τα πράγματα δεν παίρνουν πάντα την τροπή που αναμένεις αλλά ξεπερνούν τις συμβάσεις τού είδους και ακολουθούν περισσότερο πολύπλοκες – και μάλλον πιο ρεαλιστικές – διαδρομές, με αποτέλεσμα, όταν έρθει το φινάλε, το προφανές θέμα της σχέσης τους να μην έχει την ύψιστη σημασία.

Αυτό συμβαίνει, καταρχάς, γιατί ο Πόνσολντ καταφέρνει να ενσωματώσει στο σενάριό του πολλές ακόμα θεματικές, που, τελικά, κάνουν την «εφηβική ιστορία ενηλικίωσης» απλά την επιφάνεια της αφήγησης. Περισσότερο από ιστορία δύο αταίριαστων χαρακτήρων που ερωτεύονται, το φιλμ αποτελεί μια εξέταση της ίδιας της ιδέας της οικογένειας, του τρόπου με τον οποίο οι αποφάσεις των γονιών επηρεάζουν τα παιδιά τους, της επιρροής τής κληρονομικότητας στη διαμόρφωση του χαρακτήρα, του πόσο σημαντική είναι η αποφασιστικότητα του ίδιου του ατόμου στον έλεγχο της ζωής του, ανεξάρτητα από τους εξωτερικούς παράγοντες. Ακόμα και το θέμα του αλκοολισμού καταφέρνει να βρει τη θέση του στην αφήγηση, χωρίς, όμως, φανφάρες και κραυγαλέες δηλώσεις όπως στο προηγούμενο φιλμ του σκηνοθέτη, «Smashed», αλλά ως μια ψύχραιμη παρατήρηση, που γίνεται εξαιρετικά ανησυχητική επειδή μαρτυρά πόσο ομαλά έχει αφομοιωθεί ομαλά το φαινόμενο στην καθημερινότητα των ηρώων.

Ταυτόχρονα, το «Ονειρεμένο Τώρα» προσπαθεί να πει πολλά για τον ψυχισμό των ηρώων του και, ουσιαστικά, να τους οδηγήσει στο επόμενο στάδιο της ζωής τους. Τόσο ο Σάτερ (του Μάιλς Τέλερ) αλλά και η Έιμι (της Σεϊλίν Γούντλεϊ) βρίσκονται στη φάση που πρέπει να κάνουν το τρομακτικό εκείνο βήμα που θα τους ξεκολλήσει από την τωρινή τους κατάσταση. Ο μεν Σάτερ προβάλει την εικόνα τού κακού παιδιού ως ασπίδα απέναντι στην ανασφάλειά του για το μέλλον (η Μπρι Λάρσον στο ρόλο τής κύριας φιλενάδας του έχει ήδη δείξει αποφασιστικότητα στο να τον παρατήσει γιατί αντιλαμβάνεται – ορθά – ότι την πηγαίνει πίσω), ενώ η Έιμι μοιάζει εγκλωβισμένη στους μονόκερους του ονείρου που κοσμούν τα ράφια του δωματίου της. Και οι δυο τους παιδιά διαλυμένων οικογενειών, βρίσκουν μεταξύ τους απρόσμενη κατανόηση αλλά και συμπαράσταση. Ο Πόνσολντ δε θέλει να ακολουθήσει την πεπατημένη φόρμουλα τού «αγόρι γνωρίζει κορίτσι, αγόρι και κορίτσι ερωτεύονται, αγόρι και κορίτσι τα βρίσκουν δύσκολα, χωρίζουν, τα ξαναβρίσκουν». Το επίκεντρο της ταινίας του είναι το ταξίδι τού καθενός, απλά τυχαίνει στο μεγαλύτερο μέρος του να το κάνουν μαζί.

Το κακό είναι ότι μέσα στην ανάγκη του να κάνει τους ήρωές του περισσότερο αληθινούς, ο Πόνσολντ τους αναγκάζει να υιοθετήσουν τρικ και εκφραστικές μεθόδους που τους κατατάσσουν πιο εύκολα στις αντίστοιχες κατηγορίες τους. Είναι σα να φωνάζει «όταν θέλουμε να νιώσουμε κατανόηση, γουρλώνουμε τα μάτια έτσι», «όταν απορούμε, ανοίγουμε το στόμα με αυτόν τον τρόπο», «για να εκφράσουμε τη δυσφορία, κοιτάζουμε προς τα πάνω με τα μάτια», «σουφρώνουμε τα χείλη σε μια αγκαλιά για να δείξουμε το πάθος», «στη δυσπιστία, κουνάμε το κεφάλι δεξιά και αριστερά», «πιάνουμε τα χέρια νευρικά για να δείξουμε αμηχανία» και ούτε καθεξής. Όλα αυτά, η ταινία δεν τα έχει ανάγκη και αυτό γίνεται προφανές στη σκηνή όπου ο Σάτερ αποφασίζει, επιτέλους, να αντιμετωπίσει τον πατέρα του και όπου, τελικά, ανακαλύπτει τόσα πολλά για εκείνον και τον εαυτό του απλά και μόνο με μια ματιά. Η συγκεκριμένη στιγμή μαρτυρά χωρίς εξαναγκασμό τόσο πολλά, ώστε αποδεικνύει ότι όλη η προηγούμενη προσέγγιση στο θέμα του χαρακτηρισμού των ηρώων ήταν άστοχη.

Ευτυχώς, ο Μάιλς Τέλερ (παρά το γεγονός ότι μοιάζει πολύ μεγαλύτερος από την ηλικία τού ρόλου) και η Σεϊλίν Γούντλεϊ καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα πιστευτό ζευγάρι, που ισορροπεί ανάμεσα στη μελαγχολία και την αισιοδοξία, με μερικές στιγμές τους (όπως η εξαιρετικά τρυφερή ερωτική σκηνή) να εντυπωσιάζουν με το πόσο αποτελεσματικές είναι. Συνολικά, θα μπορούσαν να είναι ακόμα καλύτεροι, όμως, οι ενστάσεις που αναφέραμε πριν για μερικές σκηνοθετικές επιλογές τούς εκθέτουν και στερούν από τον τελικό αντίκτυπο της ερμηνείας τους. Αυτό, όμως, δεν αναιρεί το γεγονός ότι το «Ονειρεμένο Τώρα» είναι μία έντιμη ταινία, που δεν αφορά αποκλειστικά τους εφήβους, και η οποία καταπιάνεται με τολμηρά θέματα και καταστάσεις, που αγγίζουν (ανεξάρτητα από την ηλικία) το θεατή. Αυτό το γεγονός αρκεί για να της δοθούν εύσημα, όμως, αναμένουμε από τον Πόνσολντ, την επόμενη φορά, λίγη περισσότερη ικανότητα στον χειρισμό των αξιέπαινων ιδεών του.