της Βικτωρίας Μιχαήλ

Στο χαζοκούτι όπως και στο σινεμά τεκμηρίωσης timing (and volume) is everything. Και, δυστυχώς για το Γιώργο Αυγερόπουλο, αν ως συνειδητοποιημένος πολίτης είχες στοιχειωδώς τεντωμένες τις κεραίες σου στο σωρείτη της συγκαιρινής ειδησεογραφίας και αρθρογραφίας, στην καλύτερη περίπτωση σουμάρει πεπραγμένα και ντεσού, ευσύνοπτα και πατώντας (συνήθως, όχι πάντα) τα σωστά κουμπιά. Στη χειρότερη, εντούτοις, πιάνει τη big picture υπερακτιβιστικά (χάνοντας λίγο από το δίκιο του) και με χρονοκαθυστέρηση (καθόλου απαραίτητη για το δημοσιογραφικό ζητούμενο της νηφαλιότερης αποτίμηση των γεγονότων, απ’ τη στιγμή που αποκαλύψεις κατόπιν του σκαλίσματος του «φακέλου» δεν υφίστανται, μας τα ’παν άλλοι, τότε), στον νέο ψαχτικά στρατευμένο 35mm μετα-«Εξάντα» του, χρονικό των συνθηκών υπό τις οποίες έπεσε μαύρο στα κρατικά media, fresco ενσταντανέ / προσώπων / δηλώσεων κατά τη διάρκεια του πατιρντί και της συνακόλουθης κατάληψης του Ραδιομεγάρου απ’ τους σχολασμένους και την κοσμοσυρροή συμπαράστασης, και τέλος έρευνας του τι… παίχτηκε «πλάτη» ή «χαλί» για το, πρωτοφανές στα διεθνή VHF δεδομένα του ευνομούμενου κόσμου, «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» φίμωμα των δημόσιων μέσων ενημέρωσης.

Κοινώς, θα δεις πάλι κάτι σαν τη βιολονίστρια να παίζει δακρυσμένη σε κοντινό, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΕΠΑΜ τα πανό, στη Μεσογείων μαζί τους εργαζομένους και το λαό – αλλά με την ένταση των καταγεγραμμένων δονήσεων απομειωμένη, πλέον. Θ’ ακούσεις μ’ επιχειρήματα το κατηγορώ (και λιγότερο τον αντίλογο, σχεδόν μόνο από τον αρμόδιο υφυπουργό, που ή παραδέχεται το από κάθε άποψη βραχυκύκλωμα που προέκυψε ή λειτουργεί ως κυματοθραύστης άνευ πρεμούρας – ακόμη ένα μη λαβράκι του doc): για το πασπαρτού των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου που «έδεσαν» τύποις το λουκέτο, τις 2.500+ απολύσεις – μαχαίρι που εκπλήρωναν βολικά έναν πιεστικό μνημονιακό όρο υπαλληλικής ελάφρυνσης, την πάταξη της διαφθοράς που προφασίστηκαν οι αυτοααποκαλούμενοι καθαίροντες οι οποίοι ζητούσαν και πετύχαιναν ρουσφέτια μήνες πριν, τον πολιτικό έλεγχο που επιβλήθηκε δια της σίγασης στους – συχνά μη υποστηρικτικούς τής καταφυγής στην Τρόικα – διαύλους, την αβάντα στο ιδιωτικό «γυαλί» δια του τετέλεσται στις συχνότητες της ΕΡΤ.

Καλυφθείσα ήδη απ’ τον παραδοσιακό και δικτυακό Τύπο πέρυσι ενώ το θέμα έκαιγε, η άνωθεν agenda συναντά εκτός των διαδρόμων / του φουαγέ / του προαυλίου της Αγίας Παρασκευής και των talking heads (από τη Ναόμι Κλάιν ως τον Προκόπη Παυλόπουλο – ναι, με την ιδιότητα του διαπρεπούς νομικού, αλλά οι δημιουργοί τής ταινίας θεωρούν ότι το παρόν status του ως εκτός «νυμφώνος» πλέον πρώην υπουργού του κόμματος εξουσίας, το οποίο βάλλεται για το φιάσκο, τον καθιστά ιδανικό συνεντευξιαζόμενο;), ετοιματζίδικα τα ημι-timelapse αιθέριων μαζών ως συνδετήρα στο μοντάζ. Αλλά αυτό που σκορπάει τον περισσότερο βόμβο εδώ είναι η απόφαση να μην αγγιχτεί στο παραμικρό, ούτε με μια κάρτα διατίτλων, το lead τής εν εξελίξει επαναστελέχωσης του οργανισμού σε διόλου ασήμαντο ποσοστό από τους ανθρώπους που τα περσινά γεγονότα άφησαν ως κεραυνός εν αιθρία στο δρόμο. Ορθά (είναι κάτι ακόμα στον… αέρα); Μπορεί, αλλά έτσι η αφήγηση γλιτώνει βολικά (καταγγελτικά, «ανθρώπινα») το εκπεμπόμενο υλικό από πιθανά παράσιτα.

Τουλάχιστον, στριμάροντας σωστά τα δεδομένα, το φιλμ στρέφει και ρίχνει τον προβολέα του και σε λιγότερο φωτισμένες γωνίες του πλατό: στη διακοπή του 902 TV (οσάκις διέχεε το πρόγραμμα των απεργών) μέσω της δράσης της διατεταγμένης απ’ τις Αρχές (όχι, όμως, από τον μόνο αρμόδιο, το ΕΣΡ) τοποτηρήτριας DIGEA, στην αψήφηση του Συμβουλίου της Επικρατείας επί εβδομάδες από τις ίδιες Αρχές, στη δημοσιονομική ζημία αντί του επιδιωκόμενου οφέλους που επέφεραν στον προϋπολογισμό τα επισυμβαίνοντα. Η σύνδεση ανάμεσα στο «ταχύτατα» υπεσχημένο περί νέου φορέα (της ΝΕΡΙΤ) από Σαμαρά και στο ότι αυτός δε λειτουργεί αλλά τον πληρώνουμε μέσω ΔΕΗ σχεδόν ένα χρόνο μετά βάζει και το τελευταίο βύσμα στην υποδοχή του, πατώντας το off. Τι είδαμε; Ασθενέστερη του επιθυμητού η εύρεση του «Χαμένου Σήματος της Δημοκρατίας». Σε κρατάει ξύπνιο. Αλλά δε λέει και με αναμεταδότη και κονσέρβα…