του Λευτέρη Αδαμίδη

Με την πρώην Πρωθυπουργό να βρίσκεται ακόμη εν ζωή, αλλά απόλυτα προστατευμένη από την απυρόβλητη ασπίδα μιας μακρόχρονης ασθένειας και, κυρίως, τη μοιραία εξασθενισμένη μνήμη του κοινού (καθώς έχουν περάσει πάνω από δύο δεκαετίες από την απόσυρσή της), ήταν σίγουρο πως η επίσημη κινηματογραφική βιογραφία της θα ήταν τουλάχιστον εξ απαλών ονύχων. Να, όμως, που με τη δημιουργό του «Mamma Mia!» στο σκηνοθετικό τιμόνι και την προφανή φυσιογνωμικά επιλογή της Μέριλ Στριπ στον πρώτο ρόλο, η «Σιδηρά Κυρία» αγγίζει ακόμη και τα όρια του camp μελοδράματος ή της τηλεοπτικής σαπουνόπερας, χρησιμοποιώντας ως αφηγηματικό εύρημα την χτυπημένη από την άνοια πολιτικό να προσπαθεί να «επιστρέψει» με την κατακερματισμένη μνήμη της στην πολιτική της σταδιοδρομία, καθώς και στη μακρόχρονη σχέση με τον αιώνια αφοσιωμένο (αλλά κοινό θνητό) σύζυγό της, ο οποίος «έφυγε» πρώτος.

Όπως είναι φυσικό, βέβαια, η οποιαδήποτε πολιτική διάσταση της πορείας μια γυναίκας που, μαζί με τον Αμερικανό Πρόεδρο Ρέιγκαν, άλλαξε μάλλον προς το χειρότερο την εικόνα του κόσμου μας στη δεκαετία του ’80, πέφτει θύμα του Αλτσχάιμερ καθώς θυσιάζεται σε μια τηλεοπτικής λογικής παράθεση των ανθρώπινων στιγμών που λειτουργούν ως ιδανική κολυμβήθρα του Σιλωάμ για μια πρωθυπουργό η οποία άσκησε σχεδόν με αναλγησία τις θητείες της. Η σπουδαία Μέριλ Στριπ φλερτάρει επικίνδυνα με την καρικατούρα, όμως, όσο κι αν πετυχαίνει το νατουραλιστικό déjà vu της Σιδηράς Μάργκαρετ φωνή και σώματι, ο ρόλος της είναι αδικαιολόγητα χάρτινος δραματουργικά (σκεφτείτε απλά την Ελισάβετ στη «Βασίλισσα» του Στίβεν Φρίαρς) και θα είναι στ’ αλήθεια κρίμα να τριτώσει τα Όσκαρ της με τα συντηρητικά ταγεράκια και τα μαργαριταρένια κολιέ της κυρίας Θάτσερ.