του Ηλία Φραγκούλη

Πως γίνεται αυτό το πράγμα να είναι σκηνοθετημένο από τους αδελφούς Ρούσο (του καταπληκτικού «Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα» και άλλων mega blockbusters της Marvel); Μάλλον γίνεται, όταν από πίσω βρίσκεται μια φτωχομπινεδιάρικη παραγωγή και… το Netflix. Το «The Gray Man» αποτελεί ένα από τα χειρότερα παραδείγματα περιπέτειας δράσης γυρισμένης στο… post-production! Οτιδήποτε εντυπωσιακό σε σκηνή καταδίωξης ή πάλης για επιβίωση εντός εκρηκτικού περιβάλλοντος, τοποθετείται μέσα σε πλαίσιο άκομψων ψηφιακών εφέ που «κουνήματος» της εικόνας (μπας και καλύψει τα ασυμμάζευτα του υλικού των γυρισμάτων), με το μοντάζ να κάνει τον δικό του αγώνα για να σου ρίξει «στάχτη στα μάτια».

Με μία εντελώς επιπόλαιη πλοκή και τις προφανείς απιθανότητες στο καταστασιακό, κατάδικος (που έχει σκοτώσει μια φορά και κάποτε θα μάθουμε το γιατί) από το 1995, με εξέταση για αναστολή το 2031, προτιμά να δεχτεί πρόταση της CIA και να εκπαιδευτεί (κάτι που δεν βλέπουμε ποτέ) για να μετατραπεί σε πρακτορική φονική μηχανή… εφ’ όρου ζωής! Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα (αν είναι δυνατόν!), τον συναντάμε στη Μπανγκόκ, όπου πρέπει να δολοφονήσει στόχο, ο οποίος του αποκαλύπτει πως πρόκειται για συνάδελφό του και ότι στελέχη της υπηρεσίας τους έχουν σκοπό να τους εξολοθρεύσουν. Θα του δώσει ένα μενταγιόν που φέρει στικάκι με ενοχοποιητικά στοιχεία και… η καταδίωξη θα ξεκινήσει.

Το Netflix μπορεί να δηλώνει υπερήφανα ότι εδώ βλέπουμε την «ακριβότερη παραγωγή του» (μιλάμε για 200.000.000 δολάρια!), όμως, το μόνο πράγμα που πρέπει να κόστισε μάλλον είναι τα δικαιώματα για τα βιβλία του Μαρκ Γκρίνεϊ (ένδεκα μέχρι τώρα, ζωή να ‘χουμε…) και οι «μετακομίσεις» στα διάφορα locations γυρισμάτων ανά τον κόσμο. Χωρίς καμία εξήγηση, ο κεντρικός χαρακτήρας του πράκτορα 6, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι η ύπαρξή του βρίσκεται εντός μιας «γκρίζας ζώνης» προστασίας από τη CIA, άρα δεν είναι δηλωμένος πουθενά και τα ίχνη του είναι απίθανο να εντοπιστούν, κινείται με… αφελή άνεση από χώρα σε χώρα, μονάχα για ν’ αλλάξει το σκηνικό της επόμενης κακογυρισμένης και πληκτικής σεκάνς δράσης, με αποκορύφωμα την εξωφρενική σύγκρουση στην Πράγα, όπου τα όρια της ανεκδιήγητης πρακτορικής περιπέτειας ή της πλέον σαχλής… παρωδίας της δεν είναι εύκολα διακριτά!

Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του «πήγα εκεί, ελάτε να με βρείτε και να κάνουμε σαματά» εξαντλείται γρήγορα (σε μία απαράδεκτα μεγάλης διάρκειας ταινία), η υποπλοκή με την ανιψιά του μέντορα του πράκτορα 6 (και ειδικά το flashback των δύο ετών πριν) θα μπορούσε να μείνει στο πάτωμα του editing room, ένα αξιοπρεπέστατο καστ σπαταλιέται κυριολεκτικά και οι δύο αντίπαλες δυνάμεις καλού και κακού λογικά δεν είχαν ίχνος καθοδήγησης από τους Ρούσο. Ο (καλός) Ράιαν Γκόσλινγκ μετακινείται εντός φιλμικών κάδρων με το σύνηθες cool, αμίλητο και «παγερό» ύφος του (μασώντας τσίκλες…), ενώ ο (κακός) Κρις Έβανς προσεγγίζει τον ψυχοπαθή εκτελεστή (που… υποτίθεται πως υποδύεται) λες και η προηγούμενη επιλογή του casting ήταν ο Σάσα Μπάρον Κοέν (σε φάση «Πρακτοράτζα»), μόνο που δεν προκαλεί ποτέ το γέλιο.

Εάν θέλουν ν’ αρχίσουν ένα μεγαλεπήβολο franchise με τούτον εδώ, το ποδαρικό του είναι… «από μακριά κι αγαπημένοι», δίχως ίχνος αίγλης φιλμικού προϊόντος. Για home entertainment τύπου… βιντεοκασέτα των αρχών της δεκαετίας του ’90, πάντως, το λες αναβαθμισμένο.