του Ηλία Φραγκούλη

Επιμονή. Είναι η λέξη – κλειδί στη ζωή του κεντρικού ήρωα, ο οποίος αγωνίζεται να πιάσει την καλή, το αποκαλούμενο «αμερικάνικο όνειρο», για να ξεφύγει από την «παγίδα» του μεροκαματιάρη πλασιέ και να έχει ένα πιο καθαρό κούτελο στην κοινωνία (και στο country club «της γειτονιάς», όπου κάθε αντρόγυνο μοστράρει την ανέλιξή του). Ο Ρέι Κροκ, στα μέσα της δεκαετίας του ’50, θα ανακαλύψει ένα επαρχιακό μαγαζάκι που λανσάρει το πιο καθιερωμένο σήμερα ως «fast food», θα εντυπωσιαστεί από την ταχύτητα του σερβιρίσματος, την ποιότητα του προϊόντος και το μοντέλο του ιδανικού πελάτη: της οικογένειας. Τα δύο αδέλφια των ΜακΝτόναλντ θα τον εμπιστευτούν και η επιμονή του Κροκ θα ανταμειφθεί σε μορφή συνεργασίας, με τον δεύτερο να αναζητά επενδυτές που θα είναι διατεθειμένοι να ανοίξουν περισσότερα McDonald’s και σε άλλες περιοχές, αν όχι σε ολόκληρη την Αμερική. Φυσικά, το επόμενο σκαλί που θα διαβεί στη ζωή του ο κύριος Κροκ είναι εκείνο της απληστίας…

Περισσότερο «απονήρευτος» παρά με τη διάθεση να σχολιάσει ουσιαστικά τον τόσο μακιαβελικό ρόλο του ήρωά του, ο Τζον Λι Χάνκοκ, σκηνοθέτης – «παραγγελιάς» του Χόλιγουντ, υπογράφει μια τυπική, μάλλον άγευστη βιογραφία που ξεκινά σαν άδολη παραβολή για τις ευκαιρίες που μπορεί να έχει ένας καθημερινός άνθρωπος σε αυτή τη Γη της Επαγγελίας, αλλά το ηθικοπλαστικό κέντρο βάρους του φιλμ μετατοπίζεται μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε του «παραμυθιού», καθώς τα αδέλφια των ΜακΝτόναλντ χάνουν τα πάντα εξαιτίας των αδυσώπητων σχεδίων του Κροκ (αλλά και του στυγνού, καπιταλιστικού προτύπου ανάπτυξης των επιχειρήσεων στις ΗΠΑ). Στην αρχή ταυτίζεσαι με την εξυπνάδα του Κροκ, στο τέλος αισθάνεσαι τον οίκτο και έναν θυμό δικαίου για τα δύο αδέλφια. Και εκεί διαπιστώνεις ότι παρακολουθούσες μια σουρεαλιστικά ανισόρροπη ταινία που δεν έχει συμμετοχή συνείδησης στα πεπραγμένα.

Ο Μάικλ Κίτον σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος (έως και του ρυθμού του φιλμ!) επάνω του, σαν μια υπερδραστήρια μηχανή που δεν φρενάρει για κανένα εμπόδιο, άπαξ και έχει κατανοήσει το μέγεθος του κέρδους από το όλο εγχείρημα της ανάπτυξης των McDonald’s σε εθνικής εμβέλειας franchise και καταφέρνει να γίνεται από συμπαθής έως και… σκέτη γλίτσα ανθρώπου, κάτι που τα χαρακτηριστικά του προσώπου του ανέκαθεν επιτύγχαναν. Οι καρατερίστες που τον πλαισιώνουν στέκουν από ικανοποιητικοί έως διεκπεραιωτικοί, το production value και η σκηνογραφία δίνουν ένα καλό αποτέλεσμα, όμως αυτός ο «Ιδρυτής μιας Αυτοκρατορίας» διαρκεί πολύ περισσότερο από τον χρόνο που χρειάζεσαι για να φας… όχι ακριβώς αυτό που όλοι επαινούν στην ταινία αλλά το γνωστό, «πλαστικό» burger του σήμερα, μετατρέποντας την όλη απόπειρα σε αυτοχλευασμό! Στο τέλος, απλά, έχεις μείνει με την όρεξη…