του Ηλία Φραγκούλη

Αν τύχει και κλείσεις τα μάτια (όχι από φόβο…) σε τούτο το «Δάσος» για μερικά δευτερόλεπτα, ανοίγοντάς τα, την κάθε επόμενη φορά, ενδέχεται να νομίσεις πως βρίσκεσαι… σε άλλη ταινία! Μοιραία, αυτή είναι και η καλύτερη… τρομάρα που μπορείς να βιώσεις παρακολουθώντας αυτό το φιλμ μυστηρίου που φλερτάρει με το είδος του J-horror αλλά το βρίσκει μονάχα στο location!

Κυριολεκτικά αστραπιαία, από τις ΗΠΑ στην Ιαπωνία, η ηρωίδα φτάνει στον τόπο της «εξαφάνισης» ακολουθώντας το «δεσμού αίματος» ένστικτο που της λέει ότι η αδελφή της ζει και ίσως την προλάβει πριν της συμβεί «κάποιο» κακό στο δάσος που πολλοί επιλέγουν ως ιδανικό για να αυτοκτονήσουν και, φυσικά, συνοδεύεται από τη φήμη φαντασμάτων και διαφόρων σκιαχτικών παραδόσεων. Συνοδοιπόροι τής Σάρα, ένας δημοσιογράφος ταξιδιωτικών ρεπορτάζ και ο Ιάπωνας οδηγός του, θα εντοπίσουν το αντίσκηνο της Τζες (η Νάταλι Ντόρμερ σε διπλό ρόλο αλλά με… χρωμοβαφή που κάνει τη διαφορά!) αλλά δεν θα επιδιώξουν να διανυκτερεύσουν εκεί, διότι δεν θέλουν να αντιμετωπίσουν τα δυσαρεστημένα πνεύματα των αυτοχείρων που υποτίθεται πως το στοιχειώνουν.

Εννοείται πως ακολουθώντας τα λάθος (#diplhs) μονοπάτια οι λιγοστοί ήρωες του «Δάσους» χάνουν τον μπούσουλα, όμως το σενάριο είναι εκείνο που το έχει απωλέσει εντελώς από νωρίς, καθώς ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζέισον Ζάντα χρησιμοποιεί με εντελώς άκυρο τρόπο κάθε διαθέσιμο τρικ για φευγαλέα «μπου!», παίζοντας με την ιδέα της απειλής που έρχεται προς το μέρος σου μέσα από το σκοτάδι. Η ψευδής αφήγηση της ηρωίδας γύρω από ένα τραυματικό συμβάν του παρελθόντος (απώλεια γονέων) σε κάνει καχύποπτο σε σχέση με την πνευματική της υγεία, μια ντόπια μαθητριούλα που εμφανίζεται από το πουθενά στο δάσος σε προειδοποιεί για το ποιον πρέπει να εμπιστεύεσαι (ή όχι;) και, όσο περνά η ώρα (ελαφρώς βασανιστικά ακόμη κι αν είσαι fan του genre), τόσο πιο… άσχετη (!) με την πλοκή θα μοιάζει η παρουσία των πνευμάτων (τα οποία ατυχώς παραπέμπουν στο «Carnival of Souls» του 1962 δια μέσου του «Ju-On: Η Κατάρα»).

Η κορύφωση καταντά να ακυρώνει κάθε ίχνος συνοχής της ιστορίας, τα κίνητρα γίνονται πιο αλλόκοτα κι από τα φαντάσματα και η λύτρωση του παιδικού τραύματος των δύο δίδυμων κοριτσιών σε κάνει να κουνάς το κεφάλι από απόγνωση (με την όλη σεκάνς του flashback ή του φαντασιακού déjà vu να θυμίζει καταστάσεις τύπου «Evil Dead»!). Ή και να πάρεις τα βουνά. Το «Δάσος», όμως, σίγουρα όχι…