της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αυτή η ισπανο-αμερικανική παραγωγή δεν είναι από εκείνες τις κακές ταινίες που σε εκνευρίζουν, σε θυμώνουν, σε απογοητεύουν, ή σε κουράζουν. Δεν είναι καν κακότεχνη – την υποβλητικά υγρή, ιδρωμένη, βουλιαγμένη σε αποπνικτικά μπλε, δια χειρός Ρέμι Αντεφαραζίν («Ελίζαμπεθ») φωτογραφία της, μέχρι και κάτι παραπάνω από αξιόλογη τη λες.

Όχι, λοιπόν, το «Μην Εμπιστεύεσαι Κανέναν» δεν είναι από εκείνες τις αποτυχίες που κάπως, κάμποσο σε τσιγκλίζουν. Είναι, ακόμα χειρότερα, από τις άλλες, τις παντελώς αδιάφορες, που γίνονται αντιληπτές μόνο από την περιφέρεια των αισθήσεών σου, σαν το φόντο μιας άδειας, εγκαταλειμμένης σκηνής. Με άλλα λόγια, είναι μια από αυτές που αν δε συνεισφέρουν σε έναν υπνάκο, στο τέλος μια κουραστικής μέρας, σε κάνουν να νιώθεις πως ξόδεψες 2 ώρες από τη ζωή σου τζάμπα και βερεσέ.

Κρίμα, όχι για τον Μπρους Γουίλις, που ως πατέρας του Γουίλ λέει… χαίρεται και αντίο μέσα στα πρώτα δέκα, και πιο ενδιαφέροντα, λεπτά του φιλμ. Ούτε για τον – Θησέα στο εικονοκλαστικό όργιο του Ταρσέμ, «Αθάνατοι» – Κάβιλ, που ως Κλαρκ Κεντ / Σούπερμαν στο προσεχές «The Man of Steel» του Ζακ Σνάιντερ («300») μπορεί να ελπίζει, βάσιμα πλέον, σε αμετάκλητη απογείωση της καριέρας του. Ναι, κρίμα για τη Γούιβερ, που, ως κακιά της υπόθεσης εδώ, αναλώνεται σε μια μάταιη προσπάθεια να εξανθρωπίσει έναν εκ του σεναρίου μονοδιάστατο και ρηχό ρόλο… τζάμπα και βερεσέ.