του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Η «Selma» είναι από τις ταινίες που έχουν χαραγμένο επάνω τους τον χαρακτηρισμό «οσκαρική». Και τι δεν έχει. Ένα ιστορικό γεγονός, μια ιστορική προσωπικότητα, ανθρώπινα δικαιώματα, δικαιώματα μειοψηφίας. Είναι προφανής ο λόγος, πέρα από το ενδιαφέρον της ιστορίας, που έκανε την Plan B του Μπραντ Πιτ και τη Harpo Films της Όπρα Γουίνφρι, να βρεθούν πίσω από την παραγωγή τής ταινίας. «Βρωμάει» βραβεία. Έστω κι αν, τελικά, οι υποψηφιότητες στα Όσκαρ περιορίστηκαν στις εξής δύο, καλύτερης ταινίας και… τραγουδιού.

Πώς εξηγείται αυτό, μόνο τα μέλη της Ακαδημίας μπορούν να δώσουν την απάντηση. Θέλησαν, μάλλον, να επιβραβεύσουν τον γενικότερο χαρακτήρα της ταινίας, χωρίς ωστόσο να βρίσκουν ότι σε κάποια από τις άλλες βασικές κατηγορίες υπάρχει η έννοια του επιτεύγματος. Και κάπως έτσι είναι. Η «Selma» είναι μια φροντισμένη ταινία. Αφηγείται στρωτά την ιστορία. Έχει έναν συνδυασμό ιστορικής καταγραφής και ανθρώπινου δράματος. Έχει καλές ερμηνείες. Θετικό μήνυμα. Δεν ξεχωρίζει, όμως, σε κανένα από αυτά. Είναι «καλή», αλλά δεν είναι «καλύτερη». Γι’ αυτό, παρά το lobbying για την προβολή της, δεν έχει φτάσει σε περισσότερες κατηγορίες.

Είναι χαμένος χρόνος; Όχι, σε καμία περίπτωση. Η «Selma» διαθέτει έναν πολύ καλό πρωταγωνιστή, τον Ντέιβιντ Ογέλογουο, που κρατά πάνω του το μεγαλύτερο μέρος τής ταινίας ως Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, στις μαχητικές του αντιπαραθέσεις με τον Πρόεδρο Λίντον Τζόνσον, στις στιγμές που βρίσκεται κοντά στους μαύρους της Αλαμπάμα, την ώρα που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τη γυναίκα του, η οποία μαθαίνει για τις απιστίες του χάρη στο «χεράκι» τού Έντγκαρ Χούβερ και του FBI.

Το πιο δυνατό κομμάτι της ταινίας είναι, πάντως, ο τρόπος που καταγράφονται οι τρεις πορείες από τη Σέλμα προς το Μοντγκόμερι. Το αιματοκύλισμα της πρώτης, η βουβή δύναμη και η οπισθοχώρηση της δεύτερης, ο θρίαμβος της τρίτης. Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα, η «Selma» προσπαθεί να πιάσει περισσότερα από αυτά που μπορεί να καταφέρει. Και αν και, τελικά, δεν έπιασε στα χέρια του την ταινία, όπως σχεδιαζόταν αρχικά, ο άρχοντας της υπερδραματοποίησης και της αποσπασματικότητας, Λι Ντάνιελς, η Έιβα ΝτουΒερνέι δεν έχει αποφύγει όλες τις παρόμοιες παγίδες, προσθέτοντας πολλούς μικρούς ρόλους, που αποσπούν την προσοχή παρά προσθέτουν (α δες, η Όπρα!).