του Ηλία Φραγκούλη

Πάνω-κάτω αυτά συμβαίνουν, μαζί με μια εγκληματική ανατροπή «της κακιάς της ώρας», στο multiethnic vérité ντεμπούτο της Γαλλίδας οπερατρίς Μαριάν Ταρντιέ που ατυχεί όχι στις προθέσεις αλλά στις σεναριακές του επιλογές, τη διόλου ώριμη σκιαγράφηση του κεντρικού χαρακτήρα και τη σχηματική απόπειρά του να μεταδώσει ένα κάποιο μήνυμα.

Ο Ρεντά Κατέμπ υποστηρίζει όσο μπορεί τον ρόλο του, ενός τριανταφεύγα προλετάριου που μένει στο σπίτι των γονιών εξαιτίας της γνωστής υφεσικής κατάστασης στην Ευρώπη, όμως η εξέλιξη της ιστορίας τον μετατρέπει σταδιακά στα μάτια τού θεατή σε έναν παθητικό ήρωα ο οποίος και καταπιέζεται σε κάθε κομμάτι της καθημερινότητάς του και δεν ξέρει τι ακριβώς ζητά από τη ζωή του. Στην τελική, ένας χαρακτήρας που δεν «τραβάει» για να δικαιολογήσει την ύπαρξη αυτού του φιλμ ή να προκαλέσει την ταύτιση και το ενδιαφέρον. Η ένθεση του μικροκόσμου παρανομίας μέσω κάποιων παλιών κολλητών του αποτελεί μια δικαιολογία για να φτάσουμε στη δραματική κορύφωση, σεκάνς που μαρτυρά και τη σκηνοθετική αδυναμία της Ταρντιέ να στήσει ατμόσφαιρες πέραν της απλής καταγραφής.

Ακριβώς όπως και το «Σε Επιφυλακή» δεν δίνει το έναυσμα να ειπωθούν πολλά, καταλήγουμε σε ένα σύντομο και αμήχανο συμπέρασμα. Όχι, δεν είναι κακό ή ακριβώς αδιάφορο τούτο το έργο. Απλά, στέκει ως ένας παρατηρητής των καταστάσεων, ένας αυτόπτης μάρτυρας μιας διόλου συναρπαστικής και αβέβαιου μέλλοντος ζωής. Σε μια εποχή στην οποία ο θεατής αναζητά προτάσεις ή πιθανές απαντήσεις, γιατί ν’ απευθυνθεί σε ένα κοινωνικό φιλμ που δεν έχει να του δώσει κάτι από αυτά;