του Παναγιώτη Μήτσικα

Επτά ολόκληρα χρόνια μετά το φεστιβαλικό της «Parisienne», η (μεγαλωμένη στη Γαλλία) Λιβανέζα Ντανιέλ Αρμπίντ επιστρέφει με άλλο ένα πόνημα που δε φιλοδοξεί να «ξεμυτίσει» παραπέρα από το στενό αυτό κύκλωμα, έχοντας ως όπλο τον έντονο ερωτισμό σε ατμόσφαιρα και σκηνές, βασιζόμενη στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Ανί Ερνό. Με την ερωτική εμμονή σε πρώτο πλάνο κι ένα κάποιο submissive – dominant παιχνιδάκι μεταξύ των ηρώων μας, το «Πάθος» ευτυχεί να διαθέτει τη δυναμική, γοητευτική παρουσία της Λετισιά Ντος, η οποία κλέβει εύκολα κάθε σκηνή. Θα μου πείτε, πόσο δύσκολο είναι αυτό, όταν το κινηματογραφικό της έτερον ήμισυ είναι ο «παγκόσμιος superstar του χορού, Σεργκέι Πολούνιν»;

Φιλοδοξώντας να μας παρουσιάσει μία μελέτη έντονου ερωτισμού, προκλητικότητας, αλλά και κλασικών συμπεριφορών στα όρια της αυτολύπησης, που λίγο ή πολύ όλοι έχουμε βιώσει, ιδιαίτερα σε μία σχέση στην οποία τα «θέλω» είναι κάπως μονόπλευρα, η Αρμπίντ μας δίνει μία αρκούντως ρεαλιστική προσέγγιση, κάνοντάς μας να ενδιαφερθούμε για την πρωταγωνίστριά της, μα η αλήθεια είναι πως το φιλμ στοχεύει περισσότερο στις ερωτικές του σκηνές και το πάθος, παρά στην ίδια την ιστορία. Κι αν το τελευταίο στοιχείο λειτουργεί κάπως ικανοποιητικά, οι υποκριτικές – μη – ικανότητες του ισοβίως καταδικασμένου να αναφέρεται ως «ο παγκόσμιος superstar του χορού» σε κάθε δελτίο Τύπου (το ίδιο είχε συμβεί και με το «Ο Χορευτής» του 2016) Πολούνιν, είναι αυτό που «κλωτσάει» περισσότερο στο έργο. Μαζί με την κλισέ αντιπαραβολή της καθηγήτριας με τις διαλέξεις πάνω στους «καταραμένους» ποιητές, είναι απτά παραδείγματα μιας ταινίας που ενδιαφέρεται περισσότερο για τους εύκολους συμβολισμούς της, παρά για την ίδια την ιστορία της αυτή καθαυτή.

Παρά τα κακώς κείμενά του (που είναι ουκ ολίγα…), το «Πάθος» δεν είναι κενό από στιγμές ωραίου σινεμά, τουλάχιστον όσον αφορά στην ψυχοσύνθεση ενός ήρωα που δυσκολεύεται να συμφιλιωθεί με την ιδέα κάτι ωραίου (;) που σε αναζωογονεί, αλλά έχει ξεκάθαρη ημερομηνία λήξης (η οποία, μάλιστα, έχει ήδη παρέλθει). Δυστυχώς (ή ευτυχώς, όπως το πάρει κανείς), όμως, έργο με μονάχα μία ιδέα, χωρίς να εναρμονιστούν και τα υπόλοιπα επί μέρους κομμάτια της, δε μπορεί να υπάρξει.

Αυτό είναι και το «Πάθος». Μία ταινία με πρωταγωνίστρια που σίγουρα και εμφανώς μπορεί να κουβαλήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις πλάτες της, κάποιες ενδιαφέρουσες ιδέες πάνω στην ερμηνεία μιας παθιασμένης, ωμά ερωτικής σχέσης, αλλά έναν ανεπαρκή συμπρωταγωνιστή (αν και, για να είμαστε απόλυτα δίκαιοι, ο Πολούνιν διαθέτει κάποια μυστηριώδη γοητεία) κι ένα σενάριο που φοβάται να πάρει ρίσκα.