FreeCinema

Follow us

METALLICA: THROUGH THE NEVER (2013)

  • ΕΙΔΟΣ: Μουσικό Θρίλερ
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νίμροντ Αντάλ
  • ΚΑΣΤ: Τζέιμς Χέτφιλντ, Λαρς Ούλριχ, Κέρκ Χάμετ, Ρόμπερτ Τρουχίγιο, Ντέιν ΝτεΧάαν
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 94’
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ODEON

Ο Τριπ, νεαρός roadie των Metallica, στέλνεται σε μυστική αποστολή στους μετα-αποκαλυπτικούς δρόμους μεγαλούπολης – φάντασμα, ενώ η θρυλική heavy metal μπάντα δίνει την παράσταση της ζωής της σε sold out συναυλία της.

Είναι πολύ δύσκολο να κατατάξεις αυτό το φιλμ σε ένα κινηματογραφικό είδος. 3D κινηματογράφηση μιας live συναυλίας των Metallica από τη μία, σουρεάλ, εφιαλτική μυθοπλασία εμπνευσμένη από τη μουσική τους από την άλλη, φέρνει στο μυαλό… haute couture μουσικά ντοκιμαντέρ σαν το σκορσεζικό «Shine a Light» για τους Rolling Stones, αλλά πρωτοτυπεί και διαφοροποιείται καταλυτικά. Ταυτόχρονα, είναι σχεδόν αδύνατον να συμπυκνώσεις την άποψή σου για την εμπειρία του σε – όσο το δυνατόν πιο δίκαια – «αστεράκια». Ομολογώ πως αν επρόκειτο για κινηματογραφική συγχορδία συναυλίας με παραμύθι επινοημένο από τις μουσικές κάποιου αγαπημένου μου συγκροτήματος, αυτά τα τελευταία θα ήταν μάλλον περισσότερα…

Τους Metallica ελάχιστα τους γνωρίζω και παίζουν ένα επιθετικό υβρίδιο (thrash metal και speed punk, όπως μαθαίνω) που όχι μόνο δεν είναι του γούστου μου, αλλά και, σε μεγάλες δόσεις, με κουράζει αφόρητα. Ωστόσο, έχουν σκαρφιστεί δύο περίφημα, κοσμαγάπητα κομμάτια, που είτε υπεραγαπώ (την πειραγμένη μπαλάντα «Nothing Else Matters»), είτε με συνεπαίρνουν αμαχητί (το διεστραμμένο νανούρισμα του «Enter Sandman»). Αυτά τα δύο ακούγονται στο τέλος της ταινίας, που μαζί με την αρχή της, αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να προσφέρει στο ευρύτερο – πέρα των fans του συγκεκριμένου συγκροτήματος – κοινό. Στο τέλος οι μελωδίες και οι στίχοι των εν λόγω τραγουδιών ντύνουν εύστοχα, υποβλητικά, την παράδοξα ενδυναμωτική αυτοπυρπόληση / αυτοκτονία του Τριπ και την συνταρακτική, επαναστατική αναγέννησή του από τις στάχτες του (μην ανησυχείς, δεν πρόκειται για spoilers – δεν μπορείς να διανοηθείς πώς συμβαίνουν όλα αυτά).

Στην αρχή, όταν ο Τριπ (ΝτεΧάαν) συναντά βουβά τα μέλη του συγκροτήματος στα παρασκήνια και στέλνεται σχεδόν ταυτόχρονα με την έναρξη του live να παραλάβει μυστηριώδες φορτίο, ιντριγκάρει ο τρόπος με τον οποίο το όνειρο μολύνει την πραγματικότητα (π.χ. η αιμορραγία της κιθάρας του Χάμετ) και είσαι περίεργος να δεις που πάει το όλο εγχείρημα. Σύντομα, όμως, συνειδητοποιείς πως οι μετα-αποκαλυτπικές περιπέτειες του Τριπ είναι απλά μια (φυσική) προέκταση / αξεσουάρ τού πνεύματος και της ατμόσφαιρας της συναυλίας, η οποία γεμίζει το 80% της διάρκειας και αποτελεί το βασικό, σημαντικό, ζητούμενο του φιλμ. Και, αν δεν είσαι πωρωμένος μύστης των Metallica, αρχίζουν τα προβλήματα…

Αναγνωρίζεις την αειθαλή ενέργεια και σέβεσαι την επιβλητική παρουσία καθενός από τα 4 μέλη του group, που κυριαρχούν και γεμίζουν αφοπλιστικά το χώρο της τεράστιας, high-tech σκηνής. Φευγαλέα αναστατώνεσαι και διασκεδάζεις με το πώς ο έξω παραλογισμός εισβάλλει εντός τής καλοσχεδιασμένης, καλοκουρδισμένης συναυλίας, προκαλώντας λιγότερο (χαλασμένα μικρόφωνα, βραχυκυκλώματα ή κατάρρευση στα σκηνικά) ή περισσότερο (διακοπές ρεύματος, φωτιές και τραυματισμούς) ατυχήματα, που την αποσυντονίζουν ευφάνταστα, αλλά δεν καταφέρνουν να την διακόψουν, χρίζοντάς την, θαρρείς, απέθαντη (σαν τον Τριπ). Τα οπτικοακουστικά δρώμενα, όμως, αδυνατούν να σε συνεπάρουν. Άμα δε γνωρίζεις και δεν αγαπάς αυτές τις μουσικές, αυτούς τους στίχους, αυτού του συγκροτήματος ούτε καταλαβαίνεις, ούτε σε αφορά το πώς και γιατί συμβαίνει ό,τι συμβαίνει. Και καθώς οι μεταλλικοί, οργισμένοι ήχοι σού ποδοβολούν τα αυτιά, αναρωτιέσαι, εξουθενωμένα αδιάφορος, ποιος ο λόγος ύπαρξης αυτού του φιλμ. Την κατάσταση δε βοηθάει καθόλου η απόφαση (των δημιουργών, των παραγωγών, ή της ελληνικής εταιρείας διανομής του;) να μην υποτιτλιστούν τα τραγούδια, ώστε να γίνουν πιο προσιτά στους αδαείς, αποκτώντας νόημα και σημασία. Αν μέχρι να ακουστεί το «Enter Light, Enter Night» στο τελευταίο 20λεπτο, εσύ έχεις προ πολλού αναζητήσει την έξοδο κινδύνου, δε θα σε κατηγορήσω.

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Δε σκαμπάζεις από Metallica, thrash metal, speed punk, ή αγγλικά; Ούτε από έξω! Έχεις ιδέα ή αγαπάς «Nothing Else Matters» ή / και «Enter Sandman»; Ετοιμάσου για μια ιντριγκαδόρικη αρχή, ένα ανορθόδοξα συγκινητικό φινάλε, αλλά και ένα ενδιάμεσο που θέλει πολύ υπομονή και γερά νεύρα. Κόβεις φλέβα για Metallica και τους… τραγουδάς απέξω και ανακατωτά; Τρέξε σούμπιτος/η!


MORE REVIEWS

RICH FLU: ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ

Ιός που πλήττει μονάχα τους… πολυεκατομμυριούχους μετατρέπεται σε επιδημία και προκαλεί κοινωνική αστάθεια σε ολόκληρο τον πλανήτη! Το να έχεις τεράστια περιουσία, ξαφνικά, γίνεται… ο θάνατός σου!

ΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Η αφαίρεση ενός μενταγιόν από έναν τόπο ταφής «ανασταίνει» το σαπισμένο πτώμα του Τζόνι, που ζητά εκδίκηση για ένα φρικτό έγκλημα ηλικίας εβδομήντα ετών. Θα την «πληρώσει» μια παρέα νεαρών που… ατυχώς εκδράμει στην δασώδη περιοχή.

ΣΚΥΛΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ

Καλόκαρδος σκύλος του αλωνιού βοηθά σκυλίτσα του σαλονιού να εντοπίσει έγκαιρα την πολύτιμη τιάρα της prima ballerina αφεντικίνας της, η οποία εκλάπη από τα καμαρίνια της Μητροπολιτικής Όπερας της Νέας Υόρκης, λίγο πριν τη μεγάλη πρεμιέρα της «Κάρμεν». Η αυλαία ετοιμάζεται να σηκωθεί. Θα προλάβουν;

ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ

Ο ξαφνικός θάνατος της συντρόφου της φέρνει την 60χρονη Άντζι αντιμέτωπη με την οικογένεια της εκλιπούσας, για μια σειρά θεμάτων που άπτονται κληρονομικών δικαιωμάτων και ηθικής. Ο Νόμος, εντούτοις, ζητά αποδείξεις και όχι αγάπη.

THE BRUTALIST

Στα 1947, ένας ουγγρικής καταγωγής μοντερνιστής αρχιτέκτονας της σχολής Bauhaus μεταναστεύει στις ΗΠΑ, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο για εκείνον και τη σύζυγό του που αγωνίζεται ακόμη να βρει τρόπο διαφυγής από την Αυστρία. Ένας μεγιστάνας βιομήχανος θα γίνει ο πάτρονάς του και θα του αναθέσει τη δημιουργία ενός μνημειώδους κτηρίου.