του Ηλία Φραγκούλη

Η Κάθριν Χάρντγουικ είχε ξεκινήσει τη σκηνοθετική της καριέρα στο Χόλιγουντ… before it was cool να είσαι γυναίκα πίσω από τις κάμερες, με τα νεανικά «Thirteen» (2003) και «Lords of Dogtown» (2005), για να ξαφνιάσει τους πάντες το 2008, αναλαμβάνοντας το πρώτο (και προορισμένο να γίνει blockbuster) «Twilight». Το σύνολο της φιλμογραφίας της είναι κυριολεκτικά… θεοπάλαβο! Και κάπως έτσι μπορούμε να δεχτούμε πιο καλοσυνάτα τούτη τη «Mafia Mamma», η οποία προστατεύεται από το… ανάλαφρο timing της εποχής εξόδου της στα θερινά (κυρίως) σινεμά, όσο κι από ένα δελεαστικότατο ταίριασμα πρωταγωνιστριών.

Απατημένη και παραμελημένη σύζυγος που βλέπει το γιο της να φεύγει για να σπουδάσει και δεν βρίσκει κανένα ενδιαφέρον στην οικογενειακή της εστία, πια, αρπάζει την ευκαιρία για ένα ταξίδι φυγής τύπου… «Eat, Pray, Fuck» (παραφράζοντας το ευπώλητο που λάτρεψε ο γυναικείος πληθυσμός κι έγινε και ταινία το 2010) στην Ιταλία, άσχετα από τη λεπτομέρεια του βασικού σκοπού της εκεί, να θάψει τον παππού της. Ακόμη πιο αναπάντεχα, στα πάτρια εδάφη θ’ ανακαλύψει πως ο εκλιπών ήταν ένας… «νονός» του τοπικού συνδικάτου του εγκλήματος, που τώρα εκείνη μόλις «κληρονόμησε» και πρέπει ν’ αναλάβει ανάλογα χρέη! Χωρίς καν να έχει δει ποτέ στη ζωή της την ομώνυμη ταινία του Φράνσις Φορντ Κόπολα!

Η πρωτοτυπία του στόρι είναι μια καλή αρχή, ενώ η παρουσία της Τόνι Κολέτ στον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι σχεδόν πάντοτε ένα καλοδεχούμενο στοιχείο. Η κωμωδία μπορεί να μην πηγαίνει τόσο πολύ στην Χάρντγουικ, όμως, η Κολέτ βάζει όλο της τον εαυτό με κέφι σ’ αυτό το οποίο οφείλει να υπηρετήσει, παίρνει τον θεατή από το χεράκι και τον οδηγεί σε κάτι το ξεκάθαρα ψυχαγωγικό και «ξεχασιάρικο» (φυγή συνηθίζουμε να το αποκαλούμε στο σινεμά), έχοντας την τύχη (κι εκείνη και εμείς) να έχει από δίπλα της την Μόνικα Μπελούτσι, σε ρόλο… φονικά κομμένο και ραμμένο στα ιταλιάνικα μέτρα της.

Στην ουσία, το «Mafia Mamma» αποτελείται από ετερόκλητα στοιχεία κινηματογραφικών ειδών, τα οποία κάνουν εδώ έναν εκκεντρικό και ενίοτε άνισο συνδυασμό, μπλέκοντας μαφιόζικη περιπέτεια με ρομαντική κομεντί, slapstick κωμωδία και φεμινιστικό statement! Το τελικό αποτέλεσμα σίγουρα απέχει της μπαλαφάρας, αρκετές σκηνές ξαφνιάζουν διχαστικά (ειδικά στο κομμάτι της υπέρμετρης βίας, με την Χάρντγουικ να μη δειλιάζει καθόλου να… ματώσει την οθόνη, είτε με διαμελισμούς σε ξεκαθαρίσματα αντίπαλων «οικογενειών» της Μαφίας, είτε στη μονομαχία της Κριστίν Μπαλμπάνο με hitman ο οποίος παραγνωρίζει τη χρηστικότητα ενός… ψηλοτάκουνου!), η Μπελούτσι σήκωνε λίγο «ζουμάκι» ακόμα στο σχεδιασμό του χαρακτήρα της, αλλά είναι δύσκολο να μην παραδεχτείς πως το σύνολο του έργου είναι διασκεδαστικό και λίαν αναπάντεχο σαν συνδυασμός. Τα ζητήματα που δεν του επιτρέπουν μια περαιτέρω απογείωση έχουν να κάνουν κυρίως με το πώς αντιλαμβάνεται η Χάρντγουικ το κωμικό timing ή τους τόνους της… γελοιοποίησης.