του Ηλία Φραγκούλη

Η έκτη σκηνοθετική απόπειρα της ηθοποιού Ζιλί Ντελπί είναι σαφώς βελτιωμένη στην αφήγηση και πιο εμπορική στους στόχους της, έστω κι αν αστοχεί ελαφρώς στους τόνους της κωμικότητας, της σοβαρότητας, της… ψυχαναλυτικής ματιάς και της mainstream ευχαρίστησης που πρέπει να σου προσφέρει το συγκεκριμένο genre, το οποίο οι Αμερικάνοι σίγουρα γνωρίζουν πολύ καλύτερα. Εδώ «κοπιάρεται» υποχρεωτικά… α λα γαλλικά, όπως λέει και ο ατυχής ελληνικός τίτλος (πραγματικά, πόσο πιο ταιριαστός και με διττή έννοια θα ήταν ο πρωτότυπος ως… «Λολό»!), κάνοντάς σε να απορείς για αρκετές από τις αποφάσεις ή επιλογές της Ντελπί, η οποία αυτο-περιορίζει εαυτόν στο στενό πλαίσιο μιας τυπικής ευρω-κομεντί, ενώ έχει στα χέρια της υλικό που θα μπορούσε να γυριστεί ακόμη και σαν… θρίλερ τρόμου!

Βλέπεις, ο πραγματικός πρωταγωνιστής εδώ δεν είναι το ζευγαράκι που τα φτιάχνει και μπλέκει σε διάφορες αφελείς γκάφες (τυπολογία του θερινού, ελληνικού συρφετού που μας κατακλύζει εβδομαδιαίως τούτη την περίοδο), αλλά ο Λολό, ένας εκκεντρικός teenager που αρχικά μας παρουσιάζεται ως το «αγκάθι» αυτής της σχέσης, καθώς σκαρφίζεται διάφορα χουνέρια για τον πιθανά μελλοντικό του πατριό, έτσι ώστε να εξασφαλίσει τη δική του ηρεμία στο σπιτικό της μανούλας του. Η εξέλιξη της σκιαγράφησης του νεαρού Λολό θα μπορούσε να φέρει στο μυαλό έως και μια adult εκδοχή του Μακόλεϊ Κάλκιν από το «The Good Son» (1993), γιατί οι δοκιμασίες τις οποίες υφίσταται ο Ζαν-Ρενέ κάπου παύουν να είναι αστείες και καταντούν καταστροφικά επικίνδυνες, από κάθε άποψη για τον δεύτερο. Ενώ η παράμετρος αυτή είναι εμφανής, η Ντελπί σκηνοθετεί με μια κομψή… απάθεια, επιμένοντας ότι γυρίζει κωμωδία σχέσεων. Το ψυχαναλυτικό υπόβαθρο των ηρώων, βέβαια, τη διαψεύδει.

Από την κωμική του πλευρά, το «Οιδιπόδειο αλά Γαλλικά» ήθελε ένα πιο… αμερικάνικο «κούρδισμα» σε ρυθμό και επεισοδιακές σκηνές, κάθε φορά που ο Λολό υλοποιεί τα σχέδια εξόντωσης του Ζαν-Ρενέ, εξασφαλίζοντας πάντα την κατανόηση και υποστήριξη της Βιολέτ, η οποία εμπιστεύεται ανεπιφύλακτα το τέκνο της. Οι φάρσες είναι ευχάριστες για τον θεατή, εξυπηρετούν σωστά την πλοκή, αλλά φαντάζουν μονοδιάστατες για το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ, ενώ η ουσία που έπεται (και ωριμάζει σχετικά αργά) θέλει να σε ξαπλώσει ουχί στο κρεβάτι του ρομαντικού ζεύγους αλλά στον καναπέ του ψυχαναλυτή, για να κατανοήσεις τα βαθύτερα κίνητρα του Λολό!

Παρά τις ενστάσεις, αυτό το «Οιδιπόδειο» αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη για το σαφώς κουρασμένο είδος της γαλλικής κομεντί, προσφέροντας μια ανάσα «εναλλακτικής» ανατροπής, με τον αντίζηλο ανάμεσα στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι να είναι όχι ένας ξενέρωτος γόης αλλά ένα… «Problem Child» (για να θυμηθούμε και εκείνη την οικογενειακή αμερικανιά του 1990) ετών 19, που χρησιμοποιεί ως υπέρτατο όπλο το μητρικό φίλτρο προστασίας της ίδιας του της μάνας. Απλά, για να «παίξω» και με ένα από τα ωραία ευρήματα του έργου, με έναν πιο ζόρικο σεναριογράφο και με περισσότερο θάρρος στη σκηνοθετική ματιά, θα βλέπαμε τον πύργο του Άιφελ από καλύτερη (και πιο ολοκληρωμένη) οπτική γωνία. Όχι ότι θα σε χαλάσει και η κορυφή (από μόνη της)…