του Νίκου Παλάτου

Όσο λιγότερα γνωρίζετε για την υπόθεση της «Αρπαγής», τόσο περισσότερο θα απολαύσετε την παρακολούθησή της! Δεν πρόκειται για κάποιο καθαρόαιμο θρίλερ, από εκείνα που απαιτούν να φυλάσσεται το twist τους ως επτασφράγιστο μυστικό, η εξέλιξη της πλοκής, εν τούτοις, ακολουθεί μονοπάτια που αναδύουν το θριλερικό στοιχείο της αγωνίας (υπό το μανδύα ενός γνήσιου ψυχολογικού δράματος), το οποίο σαφέστατα οφείλει να παραμείνει κρυφό.

Η διφορούμενη πορεία του στόρι μπορεί (εν μέρει) να γίνει κατανοητή από τη διπλή έννοια που κρύβει ο αυθεντικός τίτλος του φιλμ. Μπορεί στη γλώσσα μας η «Αρπαγή» να υποδηλώνει κάτι ξεκάθαρο, στα γαλλικά, όμως, η λέξη «Ravissement» είναι (πια) απαρχαιωμένη ως προς το συγκεκριμένο νόημα, μιας και κυρίως χρησιμοποιείται προκειμένου να εκφράσει την έκσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος, έπειτα από γεγονός που του συνέβη και τον γέμισε με χαρά (εξού και το «The Rapture» του αγγλικού τίτλου).

Αφήνοντας τα… γλωσσολογικά στην άκρη, εκείνη που βρίσκεται σε διφορούμενη πορεία στην ταινία είναι η Λιντιά. Από τη μία χαίρεται για την εγκυμοσύνη της καλύτερής της φίλης, Σαλομέ, από την άλλη, όμως, βιώνει έναν χωρισμό που τη σέρνει προς την κατάθλιψη. Η γνωριμία της με τον ευγενικό οδηγό λεωφορείου Μιλός της ανοίγει χαραμάδα φωτός, η οποία γρήγορα σκοτεινιάζει κι αυτή, αφού έπειτα από τη βραδιά που πέρασαν μαζί, εκείνος την αποφεύγει δηλώνοντάς της με τα πολλά πως σε αυτή τη φάση της ζωής του δεν επιθυμεί κάτι περισσότερο. Όταν κάποιους μήνες μετά τον ξανασυναντά τυχαία, τού ξεφουρνίζει γιγαντιαίο παραμύθι, το οποίο με μαθηματική ακρίβεια την οδηγεί σε σερί ψεμάτων (τα οποία είναι αδύνατον ν’ αναιρεθούν), σε μία απέλπιδα προσπάθειά της να κάνει τον αρχικό «μύθο» να βγει αληθινός. Τέτοια πράγματα ίσως να γίνονται στα παραμύθια. Η πραγματική ζωή, όμως, είναι κομμάτι πιο σκληρή, με αποτέλεσμα οι σχέσεις με τα φιλικά της πρόσωπα να τείνουν να πληγούν ανεπανόρθωτα.

Η υποψία πως όλα θα εξελιχθούν (και πιθανότατα θα τελειώσουν) με τρόπο δραματικό, δημιουργείται εξαρχής από την ανδρική φωνή που αναλαμβάνει τον ρόλο του αφηγητή της ιστορίας. Μέσω του voice-over, η Καλτενμπάκ (πρόκειται για το σκηνοθετικό της ντεμπούτο) σταδιακά παρέχει στοιχεία κατανόησης του στόρι, δημιουργώντας παράλληλα αμφιβολίες για το τι ακριβώς θα διαδραματιστεί. Η άβυσσος την οποία η Λιντιά δημιουργεί μέσα σε μία μόλις στιγμή στη ζωή της, δεν προσεγγίζεται υπό το μικροσκόπιο κάποιας ψυχιατρικής ανάλυσης, το πόρισμα της οποίας (ενδεχομένως) να τελούσε απλοϊκό. Αντιθέτως, εμφανίζει στο πρόσωπο της Λιντιά έναν πρωταγωνιστικό χαρακτήρα περίπλοκο όσο και αδιαφανή, η ασάφεια των κινήτρων του οποίου «μολύνει» τους πάντες γύρω του.

Δίχως να δικαιολογεί τις ανήθικες πράξεις της, περιβάλλει τα βάσανά της με ευγένεια, αφήνοντας τα ψέματα να μιλήσουν για τη άρνησή της, καθώς επιχειρεί να μετατρέψει την ψευδαίσθηση στη νέα της πραγματικότητα. Η μη αποδοχή της αλήθειας χρησιμοποιείται ως αδόκιμο φάρμακο δημιουργίας ενός εναλλακτικού, χαρούμενου κόσμου, όπου το περίφημο μητρικό ένστικτο λειτουργεί με παράξενους τρόπους. Σε ό,τι αφορά την τελευταία αυτή παρατήρηση, γεγονός είναι πως η μεταστροφή της (αρχικά ελαφρώς αδιάφορης) μαμάς Σαλομέ έρχεται κάπως αβάσιμα. Η μητρότητα στην περίπτωση της μαίας Λιντιά μπορεί να δημιουργεί σπάνιους δεσμούς, πλην όμως όχι πάντα τους ενδεδειγμένους.