της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Το σινεμά είναι η Τέχνη των εικόνων, συνηθίζουν να λένε οι περισσότεροι. «Το σινεμά είναι η Τέχνη του μοντάζ», επέμενε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ. Του συνδυασμού των εικόνων, δηλαδή, όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τους ήχους που – κατ’ επιλογή – τις συνοδεύουν (διαλόγους, θορύβους, μουσική…). Εναλλακτικά, φαντάσου κάθε διαφορετική εικόνα / κάδρο / πλάνο και κάθε ήχο / λέξη / χτύπο σαν το διαφορετικό όργανο μιας ορχήστρας από την οποία ο σκηνοθέτης / μαέστρος καλείται να εκμαιεύσει μια όσο το δυνατόν πιο τέλεια μελωδία – γητευτή των αισθήσεων.

Ε, αυτό ακριβώς είναι τούτο, το αναπάντεχο σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα, φιλμ από τη Γαλλία, που προβάλλεται σε (απρόσμενα επίκαιρη) επανέκδοση: μια υποβλητική, ακαταμάχητη συμφωνία εικόνων και ήχων. Που προσπερνά τα λόγια, απλώνεται ηλεκτροφόρα στις αισθήσεις, διαπερνά βλέμμα και δέρμα και φωλιάζει για πάντα στο θυμικό – ως συλλογή αναμνήσεων κι εμπειριών που θα μπορούσαν να είναι και δικές σου. Ο Λεκόντ φέρνει κάμερα και μικρόφωνο σε απόσταση αναπνοής από την πραγματικότητα του έρωτα των ηρώων του, και το κινηματογραφικό πανί γεμίζει με μια στάλα ιδρώτα, ένα δάκρυ, την υγρασία στα χείλη, μια αδάμαστη τούφα μαλλιών ή τον κόκκο σκόνης που χορεύει αλήτικα σε μια ηλιαχτίδα.

Ο έξω, δύσκολος κόσμος υποχωρεί. Ο κυνισμός αφοπλίζεται. Και για μερικές, οργασμικές στιγμές, ο χρόνος και ο (όποιος) πόνος σταματά, για να δεις με καλύτερα, καθαρά μάτια πως, ναι, αυτή η ζωή, ανεκτίμητη, αφτιασίδωτη και δωρεάν, είναι ωραία. Και αξίζει να τη ρουφήξεις μέχρι το μεδούλι. Όσο κι αν διαρκεί. Φευγαλέα συγκινημένος, αλλά εκπληρωμένος εραστής, και όχι απλά επίμονος, αλλά ανεκπλήρωτος επιζήσας.