Ο ΕΡΩΤΑΣ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ (2011)
(L’AMOUR DURE TROIS ANS)
- ΕΙΔΟΣ: Ρομαντική Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Φρεντερίκ Μπαϊγκμπεντέρ
- ΚΑΣΤ: Γκασπάρ Προυστ, Λουίζ Μπουργκουάν,Τζονατάν Λαμπέρ, Βαλερί Λεμερσιέ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 98’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: FEELGOOD
Νεαρός κριτικός λογοτεχνίας βλέπει το πρώτο του – αφοριστικό περί της «je t’ aime» διάρκειας – βιβλίο, στο οποίο εκτονώθηκε ψευδώνυμα μετά το διαζύγιό του από μοντέλο, να κυκλοφορεί, να τον κάνει διάσημο και να… θάβεται από το νέο ταίρι του, μία φωτογράφο μόδας, σύζυγο εξαδέλφου του και Mrs. Right. Πώς θα της πει ότι είναι ο συγγραφέας;
Αγκαλίτσες και (γαλλικά) φιλάκια με Έντουαρντς, Άλεν, Σαλβαντορί για να ζηλέψει το σινάφι της γραφίδας; Έχει το je ne sais quoi του, είναι στιλάτο στο μάτι, ξέρει από γλυκόλογα, φλερτάρει κάδρα όπως πρέπει, μπαινοβγαίνει σβέλτα αλλά ξενοπηδώντας ανάμεσα στο φερώνυμο best-seller του και τη… ζωή του, ο Φραγκούλης του Canal Plus (ναι, κριτικάρει και ταινίες) το κάνει έως και σεξιστικά, και την κρίσιμη στιγμή ιεραποστολικά στην πρώτη του φορά πίσω από την κάμερα.
D’ accord, πλάγιασες με το πίτσι πίτσι καρδιοχτυπημένου κυνισμού, τη σιλουέτα ενός σπαστικού αλλά στην τρίχα φραντσέζου «Νευρικού Εραστή» και το εικαστικό καμάκι σ’ αυτό το «φάε τη γλώσσα σου» boy meets girl χρονικό παλινωδιών με ίντριγκα εκδοτικής πλαστοπροσωπίας. Le matin prochain; Το φαλλοκρατικό μυαλό πίσω από το σενάριο κι επουδενί η γυναικεία κυκλοθυμία είναι που δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα: την τρόικα ανέλιξης «σπάσιμο – εγκατάλειψη εστίας – τα χαλάσαμε» εκ μέρους του θηλυκού κεντροχαρακτήρα, που βολικότατα για τη λύση της πλοκής δίνει άφεση αμαρτιών στο αποδεδειγμένα (μέσω μιας εξομολόγησης σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση: c’ est ca σάτιρα του γυαλιού;) μεταμελημένο αρσενικό. Ωσαύτως, το «μιλημένο» bookcrossing μουρών όπως οι Φινκιελκρότ και Μπρυκνέρ στα (αυτο)παρωδιακά επεισόδια αναγνώρισης πένας αυτοϊκανοποιείται αναγνώσιμο ως reality ακίδα ακκισμού.
Τούτων λεχθέντων, ο stand-up κωμικός Προυστ γίνεται επιβήτορας του υλικού και της πάντα φρέσκιας, ακόμη και όταν είναι σωβινιστικά ριγμένη όπως εδώ, Μπουργκουάν, ενώ φόροι τιμής στο Μισέλ Λεγκράν μέσω της χρήσης σινεμελωδιών του συχνά από τις ίδιες τις πηγές (προσέξτε την προβολή του «Υπόθεση Τόμας Κράουν») είναι χαριτωμένα εύηχοι, τουλάχιστον μέχρι την κακοφωνία της αυτοπροσωπίας του (σ΄ ένα μακρινό πλάνο!) ως προσκεκλημένου πιανίστα του new age gay γάμου στο φινάλε αντιοργασμό – σαλιάρισμα, που στεφανώνει (αφού έχει αλλάξει «γούστα» σ)το χαρακτηριστικά ανεπαρκή ως ερμηνευτή… Μηδενιστή των Παρισίων, ράπερ Joeystarr. Ο εν προκειμένω «Έρωτας Κρατάει»… ούτε μία ώρα περίπου, λοιπόν – και αφού σου έχει υποσχεθεί «Τρία Χρόνια», αυτοδιαψεύδεται συνιστώντας έτσι μία, πάντως όχι ανάξια λόγου, μίνι απογοήτευση. Φιλμική, όχι ερωτική. En fin, κάτι είναι κι αυτό…