του Άγγελου Μαύρου

Σε σημείο διαστροφής comme il faut ευπρεπισμός (ενός προ αιώνος σκανδαλώδους θεατρικού του Άρτουρ Σνίτσλερ για τα… αφροδίσια!) ή απολαυστικός αισθητικός εκμαυλισμός; Ούτως ή άλλως, (επαν)εκδίδεται για την ηδονή του θεατή η υποδορίως ηθική, σκυταλοδρομικά αλυσιδωτή εμβληματική κομεντί του πρώτου αριστοκράτη, ντιλετάντη και εραστή του φακού της Μεσευρώπης, μία ωδή στο ανέμελο ζετέμ και φίκι φίκι με θεματικούς ευσεβείς πόθους: την απιστία ως γλυκιά παρασπονδία, το καπρίτσιο του μυαλού που κατ’ ουσίαν είναι η λάγνα επιθυμία του κορμιού, τη mash-up ταξική εισπήδηση της «Είσαι το Ταίρι μου» συνθήκης ή του φλερτ, και το οιονεί μοιρολατρικό του αξιώματος «τα πάντα ρει» μίας σχέσης αγάπης.

Παλαιού τύπου καμάκι είπες; Διάβασε μια χαρά μεταμοντέρνα ως αλληγορία τον αφηγητή, πότε εξωτερικό πότε εσωτερικό, σε ρόλο alter ego στο εκράν του δημιουργού – προαγωγού στο εν λόγω βουλεβάρτο (πεζοδρόμιο ελληνιστί) μυθοπλασίας, ενώ σε κουτουπώνουν διανοητικά κάποια γκαγκ όπως το σπεύδον ψαλίδι της λογοκρισίας στα ακατάλληλα καθέκαστα και το ναδίρ ερεθισμού του αφεντικού στη θραύση του – συμβόλου της δραματουργίας – καρουζέλ. Κι αυτά πλάι στα γνωστά, ντούρα προσόντα του auter: τις θωπείες μακράς διαρκείας απ’ τη δαντέλα απομίμησης fin de siecle σαλονιού ή rues ντεκόρ, τα εν χορώ (αλλά σα βαριάντα σε βαλς του Στράους) αλάνθαστα τράβελινγκ, και απαστράπτον το ensemble (στο κρεβάτι και οι Ζεράρ Φιλίπ, Σιμόν Σιμόν, Ζαν Λουί Μπαρό, Ίζα Μιράντα). Φρου φρου κι αρώματα διαλόγων ή πλοκής σε επεισόδια χαμουρεύουν ανιαρά ή με μη σοβαρό σκοπό, αλλά το γαϊτανάκι αυτό γυρνάει αιώνια.