του Νίκου Παλάτου

Το «Ταξίδι του Αυτοκράτορα» (2005) ήταν ένας καλλιτεχνικός θρίαμβος (κερδίζοντας μεταξύ πολλών άλλων βραβείων και το σχετικό Όσκαρ), πιο εντυπωσιακός, όμως, ήταν ο αντίστοιχος εμπορικός, μιας και οι παγκόσμιες εισπράξεις του πρωτότυπου ντοκιμαντέρ πλησίασαν τα 130.000.000 δολάρια, νούμερο σίγουρα εντυπωσιακό για φιλμ του είδους. Λειτουργώντας σύμφωνα με τις προσταγές της σύγχρονης βιομηχανίας του σινεμά (μόνο οι υπερήρωες θα έχουν sequel, δηλαδή;), ο σκηνοθέτης Λικ Ζακέ πιάνει ξανά την ιστορία που του χάρισε δόξα, επιχειρώντας κάτι ανάλογο μια δεκαετία και κάτι αργότερα.

Με καθαρά κινηματογραφικούς όρους, αυτό που παρακολουθούμε εδώ είναι μια αυθεντική ταινία ενηλικίωσης, με μερικές πινελιές… αισθηματικής κομεντί. Μεταφερόμαστε εκ νέου στην παγωμένη Ανταρκτική, όπου η κάμερα του Ζακέ παρακολουθεί σταθερά ένα ζευγάρι αυτοκρατορικών πιγκουίνων. Υιοθετεί μια αφήγηση που ταιριάζει σε φιλμ μυθοπλασίας, καθώς με συνεχή flashback μας παρουσιάζει τη γνωριμία τους και τη γέννηση του νεοσσού τους. Η εξαιρετικά δύσκολη ανατροφή του μικρού (αφού η εξεύρεση τροφής γι’ αυτόν μπορεί να προκύπτει έως και πολύ επικίνδυνη) καθώς και ο απογαλακτισμός του από την οικογενειακή φροντίδα δίνονται συχνά με στοιχεία… θρίλερ. Συνοδεία του σχετικού μουσικού score, ο Ζακέ φτιάχνει σε δύο-τρεις περιπτώσεις κλίμα αγωνίας, όπως για παράδειγμα όταν πουλιά εμφανίζονται στους πάγους της Ανταρκτικής, κινούμενα με απειλητικές για τους μικρούς πιγκουίνους διαθέσεις. Καταφέρνει, πάντως, με παρόμοια, καλοδεχούμενα «τρικ» να κρατά το ενδιαφέρον του θεατή (κάθε ηλικίας) ακέραιο, καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας του.

Από τεχνικής απόψεως, το φιλμ είναι αψεγάδιαστο. Μιλάμε για (συμ)παραγωγή της Disney, άλλωστε, οπότε από μόνο του αυτό υποδηλώνει την ποιότητα του προϊόντος. Εδώ, μάλιστα, εκτός από τα συνήθη και αναμενόμενα πλάνα των κατάλευκων τοπίων, ο Ζακέ μας χαρίζει και μια πιο ιδιαίτερη σεκάνς σπάνιας ομορφιάς: η κάμερά του βουτάει κάτω από την επιφάνεια των παγωμένων νερών, ακολουθώντας τον αυτοκρατορικό πιγκουίνο στο υποθαλάσσιο βασίλειό του. Εκεί τον βλέπουμε να «μεταμορφώνεται» σε ένα πλάσμα που πιθανότατα αγνοούσαμε, καθώς τον παρακολουθούμε να κολυμπά με χαρακτηριστική άνεση, για αρκετά λεπτά της ώρας, στον αληθινά μαγευτικό βυθό του ωκεανού.

Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας (κατά τα συνήθη των απανταχού sequels) τούτο το δεύτερο μέρος της περιπέτειας των αυτοκρατορικών πιγκουίνων. Μένει πιστά προσηλωμένο στο γοητευτικό ταξίδι τους, αποφεύγοντας να μπλέξει με (απολύτως αληθείς, πάντως) ανησυχίες και προβληματισμούς για τους κινδύνους εξαφάνισης που διατρέχει το είδος. Κάτι τέτοιο ενδεχομένως να οδηγούσε σε διδακτισμούς, που ευτυχώς απέχουν από τον σκοπό τούυ ντοκιμαντέρ, ο οποίος είναι να παρουσιάσει τη διαδικασία ενηλικίωσης ενός αυτοκρατορικού πιγκουίνου. Και τίποτε περισσότερο…