του Ηλία Φραγκούλη

Περίμενα κάτι αδιανόητα φρικτό (τηρουμένων των αναλογιών της υποδοχής από την παγκόσμια κριτική), αλλά ομολογώ πως… έχουμε δει και χειρότερες ταινίες εσχάτως (ποιος μπορεί να ξεπεράσει την οδύνη μιας «Suspiria» ή ενός «Νησιού της Αποπλάνησης»;). Διότι αληθινά κακή ταινία, αν ρωτάς κι εμένα, είναι εκείνη που σου προκαλεί πόνο στα μάτια, στο μυαλό και σε ολόκληρο το κορμί σου, στην τελική. Παραδόξως, το «Σέρλοκ Χολμς & Δρ Γουάτσον» καταπίνεται πιο εύκολα εάν είσαι γνώστης των… (πιο) καφρικών παραγωγών του Άνταμ ΜακΚέι (με κορωνίδα το εξωφρενικά αστείο και μνημειώδες «Talladega Nights: The Ballad of Ricky Bobby» του 2006, το οποίο είχε σκηνοθετήσει κιόλας).

Σε ένα αρκούντως προσεγμένο περιβάλλον ανασύστασης εποχής (κοινώς, δεν μιλάμε για «ξεπέτα»), σε λονδρέζικα locations, ο Γουίλ Φέρελ και ο Τζον Σι Ράιλι υποδύονται τους δύο ομώνυμους χαρακτήρες που έπλασε ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ, διακωμωδώντας το σύμπαν (το φιλμ, φυσικά, περιλαμβάνει διάφορα αναχρονιστικά στοιχεία, μέχρι και πολιτικές μπηχτές κατά του Τραμπ στους διαλόγους!), δίχως ίχνος πνεύματος, όμως. Όχι ότι τα είχαν καταφέρει και καλύτερα με τους Μάικλ Κέιν και Μπεν Κίνγκσλεϊ στο χειρότερα φαρσικό (και λαϊκό) «Επιτέλους, Λίγη Σοβαρότητα, κύριε Σέρλοκ Χολμς» (1988), απλά εδώ ενώ η χημεία υπάρχει μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών (τέταρτη φορά μαζί, άλλωστε), ο Έταν Κοέν (του επίσης βλακώδους «Get Hard» με τον Φέρελ) χαντακώνει κάθε υποψία κωμικού timing σε ρυθμό, για να παραδώσει μια σάτιρα… νεκροτομείου που είναι ικανή να προκαλέσει νεκρική ακαμψία στον θεατή!

Τυπικά, Φέρελ και Σι Ράιλι παίζουν σαν υπερμεγέθη μωρά που κάνουν διαρκώς μαλακίες μπροστά στην κάμερα, θεωρώντας ότι μπορούν να υποστηρίξουν (ή να σώσουν) το φιλμ από την απόλυτη ατονία. Τα αστεία λειτουργούν σπάνια (για παράδειγμα το ζημιάρικο slapstick της σκηνής με το κουνούπι στο γραφείο του Χολμς), με την πλειοψηφία της ταινίας να μοιάζει με απόπειρα σφυγμομέτρησης από ζωντανό νεκρό… Τα slow motion του τρόπου σκέψης του Χολμς μπορείς κάλλιστα να τα κατηγορήσεις για ανελέητη κλοπή των σκηνοθετικών ευρημάτων του Γκάι Ρίτσι από το franchise των «Σέρλοκ Χολμς» movies (που μπορώ να ομολογήσω ότι μας έλειψαν), αλλά είναι οπτικά όμορφα. Εμβόλιμα, ξεπετάγονται (στο εντελώς άσχετο) και κάποιες κινηματογραφοφιλικές αναφορές σε σκηνές που άφησαν εποχή (ελαφρώς επιζεί το homage στον «Αόρατο Εραστή»), όμως όσο περισσότερο περνά η ώρα τόσο μεγαλώνει η αμηχανία για τον λόγο για τον οποίο βρέθηκες εντός της αιθούσης. Προσωπικά, ήλπιζα για τρελό γέλιο για… τους λάθος λόγους. Δεν αξίζει ούτε από αυτή τη σκοπιά. Άξια αναφοράς, πάντως, είναι η μετάφραση / απόδοση που έχει γίνει, αφού ενίοτε αντιλαμβάνεσαι πως οι υπότιτλοι είναι πιο αστείοι από τον ίδιο τον διάλογο!