Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΥΝΕΔΡΙΑ ΤΟΥ ΦΡΟΪΝΤ (2023)
(FREUD'S LAST SESSION)
- ΕΙΔΟΣ: Δράμα
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ματ Μπράουν
- ΚΑΣΤ: Άντονι Χόπκινς, Μάθιου Γκουντ, Λιβ Λίσα Φράις, Τζόντι Μπάλφουρ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 108'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ΣΠΕΝΤΖΟΣ
Στο Λονδίνο του 1939, δύο μέρες μετά την εισβολή των Γερμανών στην Πολωνία, ο συγγραφέας και ακαδημαϊκός Κ. Σ. Λιούις επισκέπτεται τον Σίγκμουντ Φρόιντ για να κουβεντιάσουν (ή μήπως να συγκρουστούν;) για την ύπαρξη (ή όχι) του Θεού και την Επιστήμη.
Τα πρόσωπα είναι πραγματικά και οι καταστάσεις αρκετά ρεαλιστικές, όμως, η «Τελευταία Συνεδρία του Φρόιντ» βασίζεται σε ένα θεατρικό έργο… φανταστικής δράσης, το οποίο ίσως εμπνεύστηκε από τη φημολογία μιας κάποιας συνάντησης του Φρόιντ με έναν οξφορδιανό ακαδημαϊκό, λίγες μέρες πριν από τον θάνατο του πρώτου. Μέσω μιας σειράς επιλεγμένων flashback που στήνουν μικρές, παράλληλες υποπλοκές, ο Ματ Μπράουν καταφέρνει να δώσει μια πιο πλούσια αφηγηματικότητα στο φιλμ, ώστε να μην μαρτυρά την προέλευση του διασκευασμένου σεναρίου, παραδίδοντας μια καθαρόαιμης και στερεοτυπικής ποιότητας βρετανική ταινία για ένα (ώριμα) ενήλικο κοινό.
Η βάση του φιλμ περιστρέφεται γύρω από τους διαλόγους που κάνουν ο θρήσκος Κ. Σ. Λιούις και ο πιο «βλάσφημος» αρνητής της θρησκευτικής Πίστης Σίγκμουντ Φρόιντ, υπό την απειλή βομβαρδισμών των γερμανικών στρατευμάτων, καθώς όλα δείχνουν πως ένας Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος βρίσκεται προ των πυλών. Η ψυχανάλυση, η σεξουαλικότητα, τα τραύματα και οι αμφιβολίες που κουβαλά ο κάθε άνθρωπος μέσα του και διαμορφώνουν την προσωπικότητά του, η σύγκρουση της Επιστήμης με το «παραμύθι» του χριστιανισμού, η άγνοια και η επιθετικότητα αμφότερων πλευρών που παλεύουν για να υποστηρίξουν το δίκιο τους και να χειραγωγήσουν τον αντίπαλο, στήνουν πολλαπλά μέτωπα για ενδιαφέροντα debates, παράλληλα με σεκάνς από το παρελθόν, τον πρώτο μεγάλο πόλεμο ή την αναγκαστική φυγή του Φρόιντ και της κόρης του (μαζί με την αγαπημένη της, «κρυφή» σύντροφο) από την Αυστρία του ολοένα και πιο έντονου χιτλερικού φασισμού.
Χωρίς να μπορεί (φυσικά) να πάρει θέση προς μία και μόνο πλευρά, το σενάριο τονίζει ανά στιγμές την αντιφατικότητα και του Φρόιντ και του Λιούις σ’ αυτά που πιστεύουν, με το ευτύχημα του καλού casting να υπηρετεί με κύρος το φιλμ. Ο Άντονι Χόπκινς είναι απολαυστικός όπως πάντα, ο Μάθιου Γκουντ τον ακολουθεί με το ήθος ενός ηθοποιού που αισθάνεται και λίγο «μαθητούδι» δίπλα του, το επίπεδο της καλλιτεχνικής διεύθυνσης (με τη σφραγίδα της Λουτσιάνα Αρίτζι) υποστηρίζει κομψά την εικόνα και όσο «flat» κι αν προκύπτουν αρκετές από τις ατάκες που ξεστομίζονται (μια πιο έντονα συγκρουσιακή γραφή θα απογείωνε ιδανικότερα την πνευματικότητα των διαλόγων), ουδείς μπορεί να παραπονεθεί πως τούτη η «Συνεδρία» δεν αξίζει να αποσπάσει δυο ώρες από τη ζωή σας.