της Βαρβάρας Κοντονή

Ένα μεγάλο «γιατί;» θα πλανάται σύντομα πάνω από τις αίθουσες που θα προβάλλουν τους «Γοριλομπελάδες» αφού, ναι, όπως ίσως μπορείς να φανταστείς, αυτή η ταινία αποτελεί την ντροπή του σινεμά (τουλάχιστον γι’ αυτή την εβδομάδα), φτάνοντας μάλιστα στη χώρα μας με καθυστέρηση μόλις έξι (!) ετών – γιατί η αλήθεια είναι πως τα ελληνικά κινηματογραφικά ταμεία περίμεναν τούτον τον «Πολίτη Κέιν» του animation για να κάνουν επιτέλους την πολυπόθητη γερή μπάζα (#not).

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από τον Νιφάδα, έναν σπάνιο, albino γορίλα ο οποίος αναγκάζεται να αποχωριστεί την οικογένεια που τον φροντίζει προσωρινά, προκειμένου να μεταφερθεί στον ζωολογικό κήπο. Χάρη στην ιδιαιτερότητα του τριχώματός του, ο Νιφάδας γίνεται σύντομα η μεγαλύτερη ατραξιόν του κήπου, με τους επισκέπτες να κάνουν ουρές προκειμένου να τον θαυμάσουν. Τα πράγματα, όμως, δεν θα εξελιχθούν και τόσο ομαλά για τον Νιφάδα, αφού σύντομα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την αποδοκιμασία των υπόλοιπων γοριλών που δεν τον δέχονται ως «δικό» τους εξαιτίας της διαφορετικότητάς του. Αποφασισμένος να γίνει ένας «φυσιολογικός» μαύρος γορίλας, ο Νιφάδας θα δραπετεύσει παρέα με ένα κόκκινο πάντα, ξεκινώντας ένα επικίνδυνο ταξίδι στην πόλη, με στόχο τον εντοπισμό της μάγισσας ενός περιπλανώμενου τσίρκου που υπόσχεται πως μπορεί να πραγματοποιήσει όποια επιθυμία της ζητηθεί. Στο μεταξύ, στο κατόπι του θα βρεθεί κι ένας ιδιόρρυθμος γκαντέμης που χρειάζεται διακαώς την καρδιά ενός albino γορίλα, η οποία σύμφωνα με τον θρύλο (που πολύ βολικά βρίσκεται γραμμένος σε βιβλίο που θυμίζει Νεκρονομικόν-από-τα-Lidl…) χαρίζει αστείρευτη τύχη στον κάτοχό της.

Πέρα από το γεγονός πως το συγκεκριμένο σενάριο είναι προσβλητικά ηλίθιο για όλους, ακόμη και για παιδιά που δεν έχουν «πιάσει» διψήφιο ηλικιακό έτος, το «Γοριλομπελάδες» αποτελεί και μια από τις χειρότερες σκηνοθετικά ταινίες της πρόσφατης μνήμης μου, δεδομένου ότι επιχειρεί να συνενώσει το live action κομμάτι με το animation τύπου «Στρουμφάκια» – μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν υπάρχει καμία προσπάθεια εναρμονισμού του CGI στοιχείου με την υπόλοιπη ταινία, με ένα κάκιστο αποτέλεσμα που παραπέμπει σε κινούμενο clipart και δη αφόρητα ενοχλητικό! Ειλικρινά, θα ήθελα να βρισκόμουν από μια πλευρά στην προβολή της τελικής κόπιας αυτού του – ας το πούμε – φιλμ, να δω τους δημιουργούς του να αλληλοσυγχαίρονται διότι ολοκλήρωσαν και πρόκειται και να αμειφθούν για ένα τέτοιο κατασκεύασμα! Δεν υπάρχει τίποτα σε τούτη τη δουλειά που να σου προκαλεί έστω ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον για τους ήρωές της, εκτός κι αν έχεις ενδιαφερθεί ποτέ για τις δισδιάστατες μουτζούρες που ζωγράφιζες στο paint σου όταν ήσουν μικρότερος. Μην φανταστείς ότι εδώ τα πράγματα διαφέρουν και πολύ: ο Νιφάδας είναι ένα κακοσχεδιασμένο, μετά βίας τρισδιάστατο γοριλάκι που πολλές φορές δεν έχει καν σκιά (και γιατί να έχει, yolo!), ενώ ο αρχιγορίλας εύκολα συναγωνίζεται σε γραφικά το – γαμάτο – Donkey Kong του Super Nintendo (κάτι είναι κι αυτό).

Αν κάποιος αποτολμήσει να παραβλέψει την τεχνική μετριότητα της ταινίας, να είναι σίγουρος πως θα βρεθεί απέναντι σε ένα σενάριο για… γερά νεύρα, αφού το φιλμ δεν κάνει καμία απόπειρα να γίνει λιγάκι αρεστό. Από τους τελείως generic χαρακτήρες της πρωταγωνιστικής οικογένειας και τον στερεοτυπικά ηλίθιο κακό που θέλει την καρδιά του σπάνιου γορίλα για λόγους καλοτυχίας (…), μέχρι την ύπαρξη μιας μάγισσας που υπόσχεται την πραγμάτωση ονείρων και τα ομιλούντα ζώα, αυτό το σενάριο είναι ένας τεμπέλικος αχταρμάς που συνδυάζει με τρόπο κακόγουστο και εντελώς φτηνιάρικο τα ηθικά διδάγματα των ταινιών της Pixar και της Disney. Εν προκειμένω, το ζήτημα της διαφορετικότητας και του εν γένει ρατσισμού, επί της ουσίας, δεν συνιστά ποτέ μια συνολικά «μεταφορική» διάσταση της απόπειρας του Νιφάδα να αλλάξει χρώμα, αφήνοντας τον… ενήλικο συνοδό σαστισμένο, στο ενδεχόμενο που θα μπει σε τούτον τον μπελά.