του Άγγελου Μαύρου

Ωραία μπλέκουν στην «Aξέχαστη Πόλη» – όχι όλοι, αλλά είναι μάλλον το σύνολα πιο στέρεο portmanteau με location – leitmotiv μία πρωτεύουσα, αυτή η ελληνοτουρκική παραγωγή – γέφυρα φιλίας, όπου ένα σεπτέτο νέων (διεθνώς αναγνωρισμένων ή ανερχόμενων) κινηματογραφιστών με καταγωγή από τη βαλκανική ακτίνα στο χάρτη του «ομφαλού» της γείτονος (και σταυροδρομιού ηπείρων, πολιτισμών, φύλων, φυλών, θρησκειών, γλωσσών) λένε «Ιστανμπούλ, Σ’ Αγαπώ» με θεματικό Γαλατά τις ρίζες σε ιστορία ή γεωγραφία, τη μνήμη και τις επιβιώσεις της, τη μητρόπολη ως χωνευτήρι των λογής λογής ετεροτήτων σε meeting, έλξη – άπωση, «περιπέτειες» και, ούτως ή άλλως, σύσφιξη.

Με σειρά εμφάνισης: καλό το «Εγώ Χριστό, Εσύ Αλλάχ» παζάρι υπέρβασης αμοιβαίων αγκυλώσεων του μοναδικού Αθηναίου της ομήγυρης (του Νιζήρη) στην παλιννόστησή του στα 35mm μετά το «Είναι ο Θεός Μάγειρας;», ωσαύτως και της μεταφυσικής οφθαλμαπάτης της μάνας του μακαρίτη νιου (στο Καπαλί Τσαρσί ή απατώμαι;) του Αρσένιεβιτς. Το χουνέρι της επτάδας έρχεται εκ Δανίας, απ’ όπου ο μελαψής Μεσανατολίτικης φύτρας Σαργκάουι τραβάει ζόρι στη (δια)ρατσιστική κόντρα ζευγαριού, που επιχειρεί γιουρούσι κοινότοπα φλου αρτιστίκ (ως μίνι χρονικό μοιχείας) και ανοίκεια ανέραστο (ως στρατευμένο σχόλιο εθνοσύγκρουσης).

Η girl power (επαν)ανάγνωση του «Οθέλλου» με τις «η ζωή μιμείται την τέχνη» και φιλίας συνιστώσες της ξανασηκώνει ωραία το μπαϊράκι χάρη στο σκετς της Μπέγκιτς, το on the road πατιρντί γύρας στο αστικό Πέραν της ξένης μπάμπως φοράει συμπαθέστατα τύπου Αραφάτ μαντίλα στον πρώιμο Μαχμαλμπάφ με αλληγορία απαντοχής ξεσπιτωμένου λαού και ο Ναζαριάν παίζει νατουραλιστικά, όχι κακόηχα, τις χορδές της νοσταλγίας του μουζικάντη στα σοκάκια, ενώ εν πλω πλάνα σ’ ένα φέρι στο Βόσπορο ανά τέταρτο περίπου πάνε τσάρκα το χαρμάνι αυτοτελών επεισοδίων.

Φινάλε με τον (εδώ script doctor και αφορμή έμπνευσης του project, μόλις ο παραγωγός Χουσεΐν Καράμπεϊ έμαθε ότι μένει στην πρώην πολυκατοικία του στην Πόλη!) Πέτρο Μάρκαρη στο μεταξύ οδοιπορικού και προσωπογραφίας dv ντοκιμαντέρ τής εγκατεστημένης μόνιμα πλέον εκεί κόρης του, Ζοζεφίνας, που καλώς – κακώς φαντάζει σαν outtake απ’ το «Οι Κεραίες της Εποχής Μας». Γενί Τζαμί της Έβδομης Τέχνης, λοιπόν, όχι – αλλά απ’ το «Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής» πολύ πιο σόι. Δε θα μπουχτίσεις Καρακιόι…