της Βικτωρίας Μιχαήλ

Έπρεπε να είχαμε καταλάβει τι κόλαση μας περίμενε εφόσον έκανε και ο προκαθήμενος του σύγχρονου blockbuster δόγματος ταινία R ξανά. Στην οποία το «Se7en» και 666 (εντάξει, αρκετά λιγότερες) ταινίες τύπου «Απεταξάμην» αφρίζουν ομού, αφού ο δεσπότης έφερε έναν χειροτονημένο τού genre ως παπά να διαβάσει, μετά την Έμιλι Ρόουζ, ακόμη μια και καλά πραγματική ανόσια περίπτωση, επί του παρόντος ενός μπεστ-σελερικά εκδιδόμενου μπασκίνα που τα είδε όλα σε περιπολία του. Με τις απαραίτητες, βέβαια, καλλιτεχνικές ελευθερίες (η… φιγούρα του πάστορα είναι εξ ολοκλήρου ουρανοκατέβατη προσθήκη, όπως και το αμαρτωλό ντεσού αυτοφραγγελίου της ανέλιξης) για την καθ-ιέρωσή του σε ένα παραεκκλησιαστικό ψυχολογικό policier μυστήριο φρίκης.

Πολύ θα θέλαμε να προσκυνήσουμε. Ανάθεμα, όμως: ο αγιασμός τα μπούχηξε όλα. Τις υπερπιασάρικες τρέλες αρπαγμένων περσόνων και τα «να το, πετιέται» κρούσματα. Έναν (μάρτυρα – κλειδί & κύριο ύποπτο) που στήνει καραούλι α λα «Το Κοράκι». Την παραμέληση της οικογένειας του ήρωά μας για το δυσοίωνο «καθήκον» και το παραπονάκι συζύγου στην απόξω, που πέφτει στα πατώματα της πλοκής πολύ απότομα (μαρτυρώντας κοψίδι στη μουβιόλα). Τον εξιμπισιονισμό παντογνωσίας τού Εωσφόρου όταν πάρει κεφάλι. Έναν έγχρωμο μπάτσο, που σκάει κι αυτός στο άσχετο 2-3 φορές για να πει την ατάκα του χωρίς να συμμετέχει στα δρώμενα (κι άλλη θυσία στο μοντάζ;). Τη δισκογραφία των Doors, που ξεσκίζεται γελοία ως κάτι σα σπιριτουαλιστικό ηχητικό… MacGuffin (!). Το μηνυματάκι «η βία γεννά βία, λάθος η αυτοδικία, τέκνον μου» στο κλου αποκαλυπτήριας (μιας, συνειδησιακά και δραματουργικά, βαρύνουσας προσωπικής κρυπτοϋπόθεσης) κάθαρσης.

Και όλα αυτά ενώ ο… Κάρλος, σε ισπανικά / λατινικά / αγγλικά, φωνάζει «Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά», αναλύοντας επί τροχάδην τα 6 στάδια του μετιέ του (γιατί γίνεται και του Πουργατορίου το κάγκελο), και νυχτερίδες / μυγάκια σύννεφο από πτώμα / μαϊμούδες / σκυλιά / λιοντάρια / αρκούδες και μια εσταυρωμένη βαλσαμωμένη γάτα έχουν από ώρα εξασφαλίσει ότι θα σε πιάσουν περαιτέρω τα διαόλια σου με το όλο μυστήριο. Είναι κρίμα (στο λαιμό σου), καθώς απ’ τη σελιλοζική Αγία Τράπεζα του Φρίντκιν, απ’ όπου ξεκίνησαν όλα, μεταλαμβάνονται λάου λάου οι σιλουέτες του κλονισμένης αφοσίωσης στον Κύριο αλλά «νιώστη» ρασοφόρου και του κατανοητή τού υπέρτατου κακού γερο-μέντορά του, ρεβιζιονιστικά (και ο φέρων τα άμφια και ο φέρων το γκλομπ έχουν μεγάλα φαρμάκια) κατηχητικά μέσω channeling, για το ντουέτο των εδώ Ανδρών με τα Μαύρα.

Σκοτεινιά στα πρώτα εδάφια, κάποιες τσίτες, το σωστά μυρωμένο splatter (τα εφέ μακιγιάζ και κάποια «σκηνικά» είναι… Σωτήρας) και τρία ρελαντί on the job συν δύο κουνημένα haze στοιχειώνουν (λέμε τώρα), επίσης, στο μάλλον στυλιστικότερο ως σήμερα έγκλημα του Ντέρικσον, ενώ ο άγρια κατειλημμένος Σον Χέιζ συσπάται σχετικά πειστικότερα απ’ όλους τους βαρεμένους εδώ – και η στάνταρ συσσωμάτωση αντρίλας και υποκριτικού κύρους των Μπάνα & Ραμίρες λειτουργεί σε μικρό βαθμό ως αλεξίσφαιρο στην ομοβροντία του βέβηλου. Δεν «Ξόρκισε το Κακό» αλλά το καλό, ωστόσο, αυτή η θεοφοβούμενη, κραυγαλέα μες στα αίματα, δυστυχώς συχνά ακατάληπτη séance. Ύπαγε οπίσω μου…