του Λευτέρη Αδαμίδη

Λίγα ως ελάχιστα συμβαίνουν, όπως πάντα σε μια ταινία του Ούγγρου σκηνοθέτη, ο οποίος έχει ευθαρσώς δηλώσει ότι περισσότερο από οποιαδήποτε ιστορία τον ενδιαφέρουν… «η βροχή, η λάσπη και τα σκυλιά»! Το «Κολαστήριο», βουτηγμένο σε μια εκπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία, είναι ακριβώς ότι περιγράφει ο τίτλος, μια αδιέξοδη no man’s land, κατοικημένη από απόβλητους χαρακτήρες σε μια πορεία πλήρους ανθρώπινης απαξίωσης και αταβιστικής πτώσης, κοιταγμένη σχεδόν υποκειμενικά μέσα από το βλέμμα του πρωταγωνιστή της.

Σε αντίθεση με το αποκαλυπτικό τοπίο της μετέπειτα καριέρας του («Οι Αρμονίες του Βερκμάιστερ», «Το Άλογο του Τορίνο»), εδώ βρισκόμαστε σε έναν σαφώς μικρότερο καμβά και η ίδια η ιστορία φαντάζει συγκριτικά ελάχιστου βεληνεκούς, συγγενεύοντας με τον ήσσονος σημασίας «Άνθρωπο από το Λονδίνο» αν και υπάρχουν ατόφιες δόσεις ποίησης και μελαγχολίας, στοιχεία που έκαναν διάσημο το σκηνοθέτη. Ο Ταρ παράλληλα, σχεδόν στη μέση της καριέρας του εδώ, εδραιώνει και αποκρυσταλλώνει το μοναδικό του στιλ, με τα μακρόσυρτα τράβελινγκ, τα εντυπωσιακά μονοπλάνα και την εντελώς δική του διαχείριση του χρόνου, σταθερού πρωταγωνιστή στο σινεμά του.