του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Με το υπερτιμημένο «C.R.A.Z.Y.» ο Καναδός Ζαν-Μαρκ Βαλέ θεωρήθηκε νέα ελπίδα του ανεξάρτητου σινεμά, ακόμη και πέρα από την πατρίδα του. Με το «Βασίλισσα Βικτωρία: Τα Χρόνια της Νιότης» πέρασε στο καλοστημένο mainstream, υπό την επίβλεψη του παραγωγού Μάρτιν Σκορσέζε. Φαίνεται ότι δεν του άρεσε και προσπάθησε να επαναλάβει το κλίμα της ταινίας που τον έκανε γνωστό. Το «Café de Flore» μπορεί να διατηρεί τα εξωτερικά στοιχεία της φόρμας του «C.R.A.Z.Y.», αλλά από περιεχόμενο βρίσκεται στα όρια… της παλαβομάρας.

Ποια μπορεί να είναι η σχέση ανάμεσα στις δύο εντελώς αταίριαστες ιστορίες; Στα πρώτα λεπτά της ταινίας βλέπουμε τον ήρωα της σύγχρονης ιστορίας (στον Καναδά) να ταξιδεύει μ’ ένα αεροπλάνο. Ο Βαλέ δένει στο μοντάζ τη στιγμή αυτή με την εικόνα της Βανέσα Παραντί, που υποδύεται την κομμώτρια του ’60 (στο Παρίσι), να κοιτάζει στον ουρανό ένα αεροπλάνο που πετάει. Για πάρα πολλή ώρα, αυτή η σκηνή αποτελεί και τη μοναδική σύνδεση των δύο ιστοριών! Αλλά και όταν δοθεί η απάντηση, η εξήγηση είναι τόσο ανεπαρκής, που απορείς τι κάθεσαι και βλέπεις τόση ώρα.

Καθεμία ιστορία ξεχωριστά, θα μπορούσε να αναπτυχθεί σε μια πλήρη ταινία. Ο συνδυασμός τους, ωστόσο, με τα διαρκή flashback και το πέρασμα από τη μία πλοκή στην άλλη, στέκει σαν ένα πείραμα αποτυχημένης αφήγησης. Αυτό που αξίζει στην ταινία, τελικά, είναι η δουλειά που έχει γίνει σε τεχνικό επίπεδο, με το μοντάζ, τη χρήση της μουσικής και την καλλιτεχνική διεύθυνση να συνθέτουν την πειστική εικόνα δύο διαφορετικών κόσμων. Όλο αυτό, όμως, προκύπτει ένα κέλυφος το οποίο αποδεικνύεται άδειο.