του Παναγιώτη Παναγόπουλου

Το «Τυφλό Σημείο» έχει δύο χαρακτηριστικά που συναντά κανείς πολύ συχνά σε φεστιβαλικές ταινίες, σαν και τούτη εδώ που έκανε πρεμιέρα στο Sundance. Διαθέτει ιδέες και μάλιστα αρκετές. Δεν λειτουργούν όλες, όμως. Έχει επίσης μερικές πολύ καλοστημένες σκηνές, από εκείνες που σε κάνουν να σκέφτεσαι «χμμμ… αυτός εδώ κάτι έχει». Έλα, όμως, που δεν το συνεχίζει και στο υπόλοιπο της ταινίας, με την οποία κάνει το ντεμπούτο του ο Κάρλος Λόπεζ Εστράντα.

Η ιστορία στηρίζεται στον βασικό άξονα μιας στενής φιλίας και της προσπάθειας για το στήσιμο μιας νέας ζωής, έστω κι αν τίποτε από τα δύο δεν πάει καλά στην πραγματικότητα. Ο Κόλιν προσπαθεί να ξεπεράσει τον σκόπελο της επιτήρησης, δουλεύει ως μεταφορέας και μετράει ώρες μέχρι να τα καταφέρει. Θα τύχει να γίνει μάρτυρας της εν ψυχρώ δολοφονίας ενός άνδρα (μαύρου, κι αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία) από έναν αστυνομικό. Είναι ένα γεγονός που θα τον σημαδέψει και θα τον κάνει να αντιμετωπίσει κυριολεκτικούς εφιάλτες.

Από την άλλη πλευρά, ο εντελώς ανεύθυνος Μάιλς αγοράζει ένα όπλο (και καλά για αυτοπροστασία) παρά τις αντιρρήσεις του Κόλιν και συνεχίζει τον δικό του τσαμπουκαλίδικο χαβά. Στο παιχνίδι μπαίνουν μέσα και οι σύντροφοι, πρώην και νυν. Η πρώην του Κόλιν, η Βαλ, τον προειδοποιεί ότι θα έχει κακά ξεμπερδέματα εξαιτίας της φιλίας του με τον Μάιλς. Η φίλη του Μάιλς, η Άσλι, θα τον πετάξει έξω κακήν κακώς, όταν το περίφημο όπλο καταλήξει στα χέρια τού πιτσιρικά γιου τους. Και άλλα πολλά τυχαία συμβάντα, που θα συνεχίσουν να επιβεβαιώνουν τα στραβά και ανάποδα αυτής της φιλίας. Μέχρι που θα βρεθούν να μετακομίζουν στο σπίτι του αστυνομικού – δολοφόνου και για τον Κόλιν θα έρθει η ώρα να αντιμετωπίσει τους εφιάλτες του.

Τι καταφέρνει να βγάλει η ταινία; Ένα αίσθημα παρέας και συνεννόησης μεταξύ των πρωταγωνιστών και συν-σεναριογράφων, μαζί με τον πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη. Έχει επίσης μια φρεσκάδα και τις κάποιες καλές στιγμές, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως. Διαθέτει, όμως, και κάτι ακόμη. Υπερβολική και χωρίς κανέναν λόγο επίδειξη τεχνικών λήψεων και ένα σενάριο μπουκωμένο σε αναφορές, από τη ζωή κατόπιν των μπελάδων που μπορεί να έχει αντιμετωπίσει ένας άνθρωπος με τον Νόμο, τη θέση των μαύρων στην Αμερική, ακόμη και την κατάληψη πρώην υποβαθμισμένων περιοχών από το σύγχρονο real estate. Πάρα πολλά για μία ταινία και ακόμη περισσότερα για μία πρώτη ταινία. Μπορούμε, όμως, να περιμένουμε τη συνέχεια, έχοντας συγκρατήσει τούτο το όνομα.