του Νίκου Παλάτου

Ουδεμία έκπληξη αποτελεί το γεγονός πως τέσσερα χρόνια μετά την πετυχημένη «Κατοικία των Θεών» (2014) το σκηνοθετικό δίδυμο των Λουί Κλισί και Αλεξάντρ Αστιέ επανέρχεται με μια δεύτερη animated εξιστόρηση των περιπετειών των πιο διάσημων ίσως comic φιγούρων (για την Ευρώπη, τουλάχιστον), αυτών του Αστερίξ και του Οβελίξ. Εκείνο που αποτελεί έκπληξη είναι πως το σύγχρονο γαλλικό ντουέτο τολμά να απομακρυνθεί για πρώτη φορά (σε ό,τι αφορά είτε τις live action ταινίες του Γαλάτη ήρωα, είτε τις animated εκδοχές των κατορθωμάτων του) από τη γνωστή διδακτέα ύλη των albums του σεναριογράφου Ρενέ Γκοσινί και του εικονογράφου Αλμπέρ Ουντερζό (με μικρή υποσημείωση σε τούτο το «Les 12 Travaux d’ Astérix» του 1976, που αποτελούσε original σενάριο μεν, προερχόμενο από την πένα των δύο «πατεράδων» του δε), συγγράφοντας κατευθείαν για το πανί μία ουσιαστικά ολοκαίνουργια ιστορία του Αστερίξ.

Το γεγονός δείχνει αν μη τι άλλο μια σιγουριά, μαζί και μιας κάποιας μορφής γενναιότητα, καθώς οι Κλισί και Αστιέ αποφεύγουν να καταφύγουν εκ νέου στην εύκολη λύση της εξολοκλήρου διασκευής ενός εκ των κλασικών και τόσο αγαπητών τόμων των Γκοσινί και Ουντερζό (πόσω μάλλον όταν υπάρχουν ακόμα πολλά από αυτά που δεν έχουν μεταφερθεί ποτέ στον κινηματογράφο), το σθένος τους όμως δεν τους βγάζει ακριβώς ασπροπρόσωπους στην προκειμένη. Διότι ναι μεν το πνεύμα παραμένει σταθερά πρόθυμο να κινηθεί στα γνώριμα χωρικά ύδατα των πνευματικών γονέων της παρέας των Γαλατών, το χιούμορ όμως δεν ρέει πάντα γάργαρο όπως την προηγούμενη φορά της «Κατοικίας», η δε προσπάθεια ένταξης σύγχρονων pop αναφορών στην αφήγηση δεν βρίσκει πάντα στόχο (λόγου χάρη, η ανεξήγητη έναρξη υπό τους ήχους του «You Spin me Round» των Dead or Alive). Η θρησκευτικών προεκτάσεων αναρχική τολμηρότητα που επιδεικνύουν στη «θαυματουργή» κατάληξη της σεκάνς του casting των δρυΐδων είναι εξαιρετικής σύλληψης και έμπνευσης, σκορπώντας αβίαστα το γέλιο στο ενήλικο (τουλάχιστον) κοινό τους. Το ίδιο, όμως, δεν μπορεί να ειπωθεί για την κλιμάκωση της τελικής μάχης, η οποία φλερτάρει επικίνδυνα με τις αντίστοιχες των υπερ-ηρωικών ταινιών, υποπίπτοντας σε grande faute, αφού μοιάζει σαν να θέλει να εκσυγχρονίσει τον Αστερίξ εντάσσοντάς τον στο τόσο γνώριμο εσχάτως κομιξάδικο κινηματογραφικό περιβάλλον των μικρότερων ηλικιών.

Όλοι οι γνωστοί χαρακτήρες του χωριού των Γαλατών κάνουν φυσικά την εμφάνισή τους στο original τούτο στόρι, στο οποίο πάντως οι χιλιάδες φανατικοί των έργων των Γκοσινί και Ουντερζό θα αναγνωρίσουν σαφή σημεία αναφοράς από το τυπωμένο χρωματιστό παρελθόν. Η περιπλάνηση σε ολόκληρη τη χώρα, για την ανακάλυψη του άξιου δρυΐδη στον οποίο ο Πανοραμίξ θα μπορέσει να ψιθυρίσει στο αυτί το μυστικό του μαγικού ζωμού, πατάει πάνω στο πέμπτο album της σειράς, «Ο Γύρος της Γαλατίας». Η φιγούρα του πανούργου Διαβολίξ, ο οποίος έχοντας ανοιχτούς λογαριασμούς με τον σοφό Γαλάτη γέροντα θα προσπαθήσει να υποκλέψει για ιδίων αλλά και ρωμαϊκό όφελος το μυστικό, παραπέμπει σε εκείνη του εξίσου… άτυχου μοχθηρού «Μάντη», από τη 19^η περιπέτεια του Αστερίξ. Το δρυιδικό συνέδριο στο Δάσος των Καρνουτών, απ’ όπου ξεκινά ουσιαστικά η αναζήτηση του διαδόχου, αναφέρεται στο album υπ’ αριθμόν δύο, «Το Χρυσό Δρεπάνι», ενώ οι έχοντες πάντα μεγαλόπνοα σχέδια πειρατές σταθερά κι εδώ… βουλιάζονται αύτανδροι, οι δε Ρωμαίοι στρατιώτες επιμένουν να δοκιμάζουν κατ’ εξακολούθηση τις αντοχές τους στις πάσης φύσεως γαλατικές μπουνιές, όπως συμβαίνει σε όλα ανεξαιρέτως τα comics του Αστερίξ.

Αυτό που δεν συνέβαινε και τόσο συχνά στο παρελθόν (ή μάλλον ποτέ, για να είμαστε ακριβείς), πάντως, είναι ο Αστερίξ και ο Οβελίξ να στέκουν επί της ουσίας ως συμπρωταγωνιστές των… δικών τους περιπετειών και όχι οι αναμφισβήτητοι κεντρικοί ήρωες. Τούτος ο χαρακτηρισμός δικαιωματικά παραχωρείται εδώ στον δρυΐδη Πανοραμίξ, μιας και γύρω από αυτόν περιστρέφεται η μυθοπλασία, ίσως σαν ένα ακόμα δείγμα τολμηρής ανανέωσης της σειράς που ενδεχομένως να δείχνει προς τα πού μπορεί να κινηθεί το όλο πράγμα στο μέλλον. Το ψηφιακό κινούμενο σχέδιο αφήνει τις ίδιες καλές εντυπώσεις με εκείνο της «Κατοικίας των Θεών», χωρίς να καταφεύγει σε αχρείαστες υπερβολές ένεκα εντυπωσιασμού, με την παλιομοδίτικη α λα ιχνογραφία σεκάνς του flashback της γέννησης της κόντρας Πανοραμίξ και Διαβολίξ να είναι ευρηματική σε αφήγηση και σχεδιασμό.