του Νίκου Παλάτου

Ο Μιτς Ραπ είναι ήρωας της σειράς βιβλίων του Αμερικάνου συγγραφέα Βινς Φλιν, ένας πράκτορας στη λογική του Τζακ Ράιαν (τις περιπέτειες του οποίου έχουμε δει αρκετές φορές στον κινηματογράφο, με πιο πρόσφατη την «Πρώτη Αποστολή» του 2014), με την πιο σημαντική διαφορά τους να εντοπίζεται στην ωριμότητα και τη λογική του δεύτερου, αντιπαραβάλλοντας έναν αυθορμητισμό στα όρια της απερισκεψίας για τον πρώτο. Η αιτία για το απύθμενο νεανικό του θράσος ίσως να οφείλεται σε μια σειρά ψυχικών τραυμάτων που βασανίζουν το άγουρο μυαλό του, από τον θάνατο των γονιών του σε τροχαίο, μέχρι την εν ψυχρώ εκτέλεση (μπροστά στα μάτια του, μάλιστα) της αγαπημένης του, λίγα λεπτά μετά το πολυπόθητο «ναι» που βγαίνει από τα χείλη της, στην πρόταση γάμου που της απευθύνει. Φυσικά, υπό το βάρος όλων αυτών, ο καθένας θα μπορούσε να λυγίσει. Εκεί, όμως, που άλλος θα κλεινόταν στον εαυτό του ή θα το έριχνε στο πιοτό, ο Μιτς μαθαίνει απ’ έξω και ανακατωτά… το Κοράνι, κάνει εντατικά μαθήματα αραβικών (κατορθώνοντας να τα ομιλεί απταίστως εντός δεκαοκτώ μηνών) και ξεκινά μόνος του να ξετρυπώσει τους τρομοκράτες που έσπειραν τον θάνατο στην παραλία όπου περνούσε ξέγνοιαστες στιγμές με τη δικιά του! Τα καταφέρνει (σχεδόν) άψογα, οπότε η CIA αντιλαμβάνεται πως τέτοιο κελεπούρι δεν πρέπει να πάει χαμένο.

Εισάγοντας στον ρόλο του κακού έναν πρώην στρατιώτη του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, η ταινία προσπαθεί να ξεφύγει από τον άκρατο πατριωτισμό, το κάνει όμως σίγουρα άτσαλα και εντελώς επιδερμικά. Η μεταστροφή του τρελαμένου, πλέον, κάποτε πολεμιστή των αμερικανικών υποβρύχιων ειδικών δυνάμεων δεν οφείλεται σε αυτά που είδε εκ των ένδον ευρισκόμενος στις αγκαλιές του θείου Σαμ, αλλά έχει τις ρίζες της στην εξελισσόμενη σε οργή απογοήτευση για τον τότε υπεύθυνο αξιωματικό του, από τον οποίο ουσιαστικά γυρεύει εκδίκηση, βάζοντας στο μάτι όλη την Αμερική! Έστω κι έτσι, όμως, ακούγονται μια-δύο ενοχλητικές ατάκες για τα αυτιά των υπερσυντηρητικών Αμερικάνων, σε ένα ύφος που απέχει παρασάγγας από το να χαρακτηριστεί εφάμιλλο του ψυχρού κυνισμού που χαρακτηρίζει ανάλογα έργα του Τζον λε Καρέ, για παράδειγμα. Η συμμαχία του απειλούντος να σκορπίσει τον πυρηνικό όλεθρο αμετανόητου ψυχάκια με το επάρατο Ιράν βάζει τα πράγματα στη θέση τους, παραδίδοντάς τον βορά στις ορέξεις τού κοινού που θέλει να αντιλαμβάνεται τον ρόλο των Ηνωμένων Πολιτειών ως πολεμίου της τρομοκρατίας, όσο απλοϊκά και μονόπατα κι αν περιγράφεται εδώ.

Οι απιθανότητες και η ανοησία του σεναρίου είναι εκ των ων ουκ άνευ, θα μπορούσαμε όμως να τις παραβλέψουμε εάν υπήρχε ένα κάποιο αντιστάθμισμα από πλευράς θεάματος μέσω της εντυπωσιακής δράσης. Αυτή, όμως, λάμπει δια της απουσίας της, αφήνοντας τα πιστόλια (και μόνον αυτά) να μιλάνε, με τα πτώματα να είναι αμέτρητα μέχρι το φινάλε (θα ζήλευε και ο Τζον Γου!), ενώ όταν κάτι προσπαθεί να γίνει στον τομέα της αδρεναλίνης, το όλο πράγμα βυθίζεται αύτανδρο, καθώς με το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να μεταφέρεται στη θάλασσα, τα εντελώς… της πλάκας CGI από τη μία και μια τελική λύση που κερδίζει άνετα το βραβείο «παρωδία της χρονιάς» από την άλλη, κάνουν τα πάντα εκτός από το να επιβραβεύσουν όσους ήλπιζαν για μια αγωνιώδη (έστω!) κλιμάκωση. Δεν βοηθάει καθόλου και ο πρωταγωνιστής Ντίλαν Ο’Μπράιεν, ο οποίος όντας μονίμως (και μόνο) είτε οργισμένος είτε αλαζονικά υπερόπτης, περισσότερο θυμίζει κωλόπαιδο φοιτητικής αδελφότητας που έχει επιφορτιστεί με το βάρος εξεύρεσης αλκοόλ για τα ολονύχτια parties χωρίς να είναι άνω των 21 ετών, παρά με άτρωτο πράκτορα που προσπαθεί στα σοβαρά (και όχι τύπου «Αληθινά Ψέματα») να σώσει τον κόσμο (η… δεκαπεντάχρονη Σίρσα Ρόναν του «Hanna» ήταν απείρως πειστικότερη!). Υπάρχει μια υποφώσκουσα σχέση πατέρα – γιου σε ό,τι έχει να κάνει με τον «τα έχω δει όλα σε τούτη τη ζωή» εκπαιδευτή Μάικλ Κίτον (ο οποίος καταφέρνει, κατά έναν παράδοξο τρόπο, να βγάλει από το συρτάρι ακόμα και το γούρλωμα των ματιών τού «Σκαθαροζούμη» στη σκηνή των βασανιστηρίων), εξαιτίας της ελαφρότητας του στόρι όμως δεν ενδιαφέρει επί της ουσίας. Οι προθέσεις να μετατραπεί τούτη η παραγωγή σε franchise, φυσικά και φαίνονται από μακριά, οπότε ας περιμένουμε να δούμε την εξέλιξη του Μιτς Ραπ. Μικρός είναι, τα πιάνει γρήγορα, μπορεί και να γίνει καλύτερος (δεν παίζει στοίχημα από εμάς γι’ αυτό…).