της Ελεωνόρας Βερυκοκίδη

Θα μπορούσε να είναι ένα ντοκιμαντέρ. Όχι μόνο εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο έχει σκηνοθετηθεί, αλλά λόγω του στόρι και των ερμηνειών. Από τον τρόπο που γράφει η μικρή Κλιό, μέχρι τον τρόπο που ψαρεύουν και ψήνουν σφυρίδα στην παραλία. Πρόκειται, παρ’ όλα αυτά, για την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία της Μαρί Αματσουκελί-Μπαρσάκ, με dp την Ινές Ταμπαρέν, γνωστή από την «Annette» (2021) του Λεός Καράξ. Σε αυτό το φιλμ τα χρώματα είναι ζεστά, μαρτυρώντας μια επερχόμενη νοσταλγία, σε πλάνα «εντός των τειχών», όπως οι πρώτες φωτογραφίες ενός παιδιού που το περιφέρουν «αγκαλιά» από δωμάτιο σε δωμάτιο, και «ελαφριά», κάπως «θορυβώδη», στην παραλία και στις διάφορες επισκέψεις. Ακριβώς όπως σε ένα… ντοκιμαντέρ.

Τα πρώτα συμπεράσματα ενός μικρού ατόμου σκιαγραφούνται στη μεγάλη οθόνη με όμορφο τρόπο. Γιατί έφυγε η Γκλόρια; Τι χρειάζεται για να επιστρέψει; Η μητέρα της Γκλόρια πέθανε και απαιτεί την επιστροφή της στο Πράσινο Ακρωτήριο, διότι υπάρχουν άλλα παιδιά. Η Νάντα έκανε μωρό. Θα φταίει σίγουρα το μωρό που η Γκλόρια δεν επιστρέφει. Η ύπαρξή του. Κάτι άλλο, δε γνωρίζει. Δεν πολυσυμπαθεί το μωρό. Ό,τι κι αν κρατά την Γκλόρια στη Σενεγάλη, στέκει ως εμπόδιο σε αυτό που θέλει η Κλιό. Ούτε και στη Σενεγάλη μπορεί να μείνει για πολύ. Η Γκλόρια χτίζει εστιατόριο στην παραλία (σύμφωνα με τις επιθυμίες των άλλων) και θα μείνει με άλλα παιδιά που δεν πολυγνωρίζουν την Κλιό. Θα χωρίσουν «για να είναι και οι δύο χαρούμενες». Αυτή θα είναι και η μοναδική επεξήγηση για την επιστροφή της Κλιό στη Γαλλία.

Παρόλο που το φιλμ επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ της Κλιό και της νταντάς της, μένει χώρος για ανάπτυξη των συναισθημάτων (και) των άλλων παιδιών. Για τον Σεζάρ, είναι κατανοητό ότι πρόκειται για μια κατάσταση εξαναγκασμού. Ούτε και θα επέστρεφε η μητέρα του στη Σενεγάλη άμα δεν την υποχρέωναν, ούτε και έχει κάποια δυνατή σχέση μαζί της. Μεγάλωσε με τη γιαγιά του, η οποία πέθανε. Η Νάντα, πια, θα γίνει η ίδια «μαμά».