του Ηλία Φραγκούλη

Παρντόν για το «γαλλικό», αλλά υπήρξε μία και μοναδική λεκτική έκφραση η οποία βγήκε φωναχτά από το στόμα μου με το που τέλειωσε η προβολή αυτής της ταινίας: «Τι στον πούτσο ήταν αυτό που είδαμε;»! Μπορεί να έχω καταφερθεί αρνητικά και για άλλα κινηματογραφικά έργα τα οποία σκηνοθετήθηκαν από γυναίκες τα τελευταία χρόνια, όμως, εδώ βρισκόμαστε απέναντι στο πλέον λοβοτομημένο δημιούργημα «φεμινιστικού» σινεμά, όπου αψυχολόγητες προφάσεις δημιουργούν «εντάσεις» βασισμένες… στο τίποτα! Ειλικρινά, αυτά τα (μόλις) 90 λεπτά της διάρκειας του φιλμ δεν πέρασαν καθόλου εύκολα!

Η Άλις εμφανίζεται εξαρχής ως μια ηρωίδα που αντιμετωπίζει «προβλήματα»… εσωτερικής φύσεως, με υπαίτιο (μάλλον) το σύντροφό της. Το έργο δεν παρουσιάζει κάποια τρομακτικά επιθετική και κακοποιητική συμπεριφορά από το μέρος του (δεν είναι ότι θα δούμε το «Νύχτες με τον Εχθρό μου», δηλαδή…), ούτε καν τον «ενοχοποιεί» ως άτομο ψυχολογικά χειριστικό, θα τολμούσα να πω. Αντιθέτως, στις στιγμές αδυναμίας του, η Άλις στέκει δίπλα του, αρκεί να διαθέτει λίγο ελεύθερο χρόνο από το αγαπημένο της «hobby»: να τραβάει τα μαλλιά της! Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας, η Άλις τυλίγει τρίχες της κεφαλής της στα δάχτυλά της και… τις ξεριζώνει (αυτοτραυματίζοντας τον εαυτό της)! Για έναν περίεργο λόγο (που προσωπικά δεν μπόρεσα να κατανοήσω), η Μέρι Νάι θεωρεί πως έτσι πρέπει ν’ αντιδρά μια γυναίκα «τραυματισμένη», η οποία ενίοτε συναντά δυο κολλητές της και ούτε μαζί τους δείχνει να αισθάνεται κάποια συμπαράσταση, ώστε να γαληνεύει ο ψυχικός της κόσμος.

Οι κολλητές, με αφορμή τα επερχόμενα γενέθλια της μίας από αυτές, προτείνουν μια εβδομάδα φυγής στην ύπαιθρο και η Άλις λέει ψέματα στο σύντροφό της, ότι φεύγει σε ταξίδι για δουλειά (εδώ πλέον διερωτάσαι «Γιατί;» ή αναφωνείς «Έλεος κάπου!»). Χωρίς να έχει συμβεί κάτι ακόμα, παρακολουθούμε το road trip της Άλις, της Σόφι και της Τες, με την πρώτη να βασανίζεται από ενοχές επειδή έφυγε από το σπίτι… «έτσι». Φτάνοντας στον προορισμό τους, θα ενημερωθεί από τους ντόπιους και τα νέα μιας μικρής επαρχιακής πόλης ότι μια κοπέλα έχει εξαφανιστεί και, από ένα είδος περιέργειας, θα φτάσει να συμμετάσχει σε ομάδα ερευνών για τον εντοπισμό της. Η Νάι δίνει μια υποψία ότι το «Άλις, Αγάπη μου» πρόκειται ν’ αποκτήσει ενδιαφέρον (και πλοκή…) για να μεταμορφωθεί σε ψυχολογικό θρίλερ (η εξαφανισμένη είναι νεκρή ή ζωντανή, το έσκασε ή έχει δολοφονηθεί από κάποιον άγνωστο που θα απειλήσει και τις ζωές των τριών πρωταγωνιστριών;), όμως, πέραν της φλυαρίας, των νευρώσεων και των μικροτσακωμών τους, ενώ πρακτικά… δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να βολοδέρνουν στο εξοχικό των γονιών της Σόφι, γίνεται σαφές πως η υποπλοκή του όλου «μυστηρίου» αιωρείται σε αυτό που στην πατρίδα μας εύγλωττα αποκαλούμε… «γάμο του Καραγκιόζη»!

Λόγω επαγγελματικής ευσυνειδησίας παρέμεινα εντός της αιθούσης μέχρι τέλους, αν και στα 45 λεπτά της ώρας (κιόλας) δεινοπαθούσα σε άσχημο βαθμό! Φυσικά, ούτε stalker δολοφόνος κάνει την εμφάνισή του, ούτε και ο γκόμενος της Άλις αποτελεί ένα χαρακτηριστικό δείγμα «τοξικής αρρενωπότητας» που κρατά βάναυσα τη σύντροφό του σε δεσμά τα οποία έχει προκαθορίσει αποκλειστικά για πάρτη του, δίχως να της δίνει περιθώρια επιλογής προς τη φυγή. Σε περίπτωση που κάνετε το λάθος και σας είναι πάρα πολύ εύκολο να εντοπίσετε το που βρίσκεται η έξοδος κινδύνου του σινεμά, το μόνο που θα χάσετε είναι μία ανεκδιήγητα αστεία (μιλάμε για ηχηρά γέλια!) κορύφωση «girl power» ισχύος εν τη ενώσει με… τσεκούρι, που μπορεί να κάνει κάθε νορμάλ θεατή να φτάσει στην ίδια θέση με την Άλις και… ν’ αρχίσει να τραβάει τα μαλλιά του από απόγνωση!